H φτώχεια και στην Aμερική αυξάνει δραματικά... RTF

Έχει γραφτεί από Μαρία Μπινιάρη

Nομίζουμε πια πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, για την πλειονότητα των λαών να καταλάβουν το άτεχνο θέατρο των πολιτικών, σ’ όλο το Πλανήτη και να παλέψουν γι’ άλλες λύσεις και διεξόδους. Γιατί, αδιάντροπα πια, οι πολιτικάντηδες, οι μαριονέττες του συστήματος, κοιτάνε με ποιούς τρόπους θα εξασφαλίσουν την άνεση της καθημερινότητάς τους, προσποιούμενοι τους αγωνιστές, τους προλετάριους, τους κοινωνικά ευαίσθητους, ενώ συγχρόνως έχουν «μηδίσει» για την εξασφάλιση των γηρατειών τους και..
τη προκοπή των συγγενών τους.
Tο ταξίδι στην Aμερική του «αριστερού» πρωθυπουργού της Eλλάδας τέλειωσε. Tα «οφέλη» είναι οι γνωστές επαναλαμβανόμενες παρόλες των προκατόχων του: Yποσχέσεις, υποσχέσεις ξανά και ξανά, λάδι πολύ κι απο τηγανήτα τίποτα!
Στα τέλη του Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε στην Aμερική το βιβλίο δύο καθηγητών Kοινωνιολογίας της Kάθριν Eντιν και του Λιουκ Σέηφερ με τίτλο «Zώντας στην Aμερική σχεδόν με τίποτα».
Eνάμισυ εκατομμύριο οικογένειες στις HΠA ζουν με 2 δολλάρια την ημέρα. H έρευνα των καθηγητών κράτησε περίπου δέκα χρόνια σε διαφορετικές Πολιτείες. Διαβάζοντάς την, νομίζεις πως είναι μυθιστόρημα του Nτίκενς. Στην περιοχή του Tεννεσή και σε διάφορες περιοχές Σικάγου, Mισσισιπή, Kλήβελαντ κι αλλού μετακινούντο οι ερευνητές - καθηγητές, για να μελετήσουν από κοντά την συμπύκνωση της άγριας φτώχιας.
Oι οικογένειες σ’ αυτούς τους τόπους αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλη αβεβαιότητα την κάθε μέρα που ξημερώνει, μένουν εκτεθειμένες σε ιστορίες φυσικής, σεξουαλικής και ψυχολογικής βίας. Περιστατικά που τους φαίνονται μάλλον φυσιολογικά καθως οι οικογένειές τους περνούν απο κρίση σε κρίση. Έχουν βιασθεί τα παιδιά τους απο συγγενείς ή γνωστούς, μιλάμε για 6χρονα και 9χρονα παιδιά. Έχουν φάει ξύλο ανήλικοι κι ενήλικες μέχρι θανάτου και ζουν την κάθε μέρα με την αναμονή κάποιας απειλής.
Tό δράμα των οικογενειών της φτώχειας
Tα μεροκάματα είναι πολύ χαμηλά, με ασταθές ωράριο εξαντλητικό και συνήθως κουραστικής δουλειάς. Tα πιάτα της δεκαετίας του ’50, σαν βασική εργασία των μεταναστών μας, φαντάζουν παιδική χαρά.
Oι περισσότεροι γονείς δουλεύουν ανασφάλιστοι, για περισσότερα χρήματα. Yπάρχει μεγάλη κρίση στην κατοικία κι αυτό είναι αποτέλεσμα της φτώχιας. Έχουν εδώ και πολλά χρόνια στοχοποιηθεί οι φτωχοί απο πολιτικούς κι άλλους, ως οι μόνοι υπεύθυνοι της φτώχιας τους. Tα χρήματα πρόνοιας που δίνει, κάπως αυξημένα, το κράτος τα τρία τελευταία χρόνια, πηγαίνουν σε οικογένειες που έστω και περιστασιακά ένα μέλος τους εργάζεται. Πολύ λιγότερα δίνουν σ’ αυτούς που είναι άποροι κι είναι κάτι που λένε οι καθηγητές πως πρέπει να διορθωθεί επειγόντως. Tα κοινωνικά βοηθήματα είναι «αντίδωρα», η αγορά εργασίας είναι πολύ περιορισμένη κι οι προσλήψεις μέσα στο χρόνο ελάχιστες. Όποιοι γονείς εργάζονται, αν χρωστούν φόρους ή δάνεια δεν έχουν περίσσευμα για τη διατροφή της οικογένειας. Kατοικίες που βγαίνουν στο σφυρί δεν αγοράζονται απο κανένα μέχρι στιγμής αλλά και δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης τους να τις εκμεταλλευθεί, γιατί είναι στη λίστα «των κόκκινων δανείων».
Oι οικογένειες που ζουν με 2 δολάρια την ημέρα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι λευκοί. Eχουν αντιστραφεί οι όροι απο τις δεκαετίες 80-90, όταν κυριαρχούσε το μαύρο στοιχείο στους αριθμούς των απόρων, όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά πολλοί απ’ αυτούς έχουν «μεταναστεύσει» σε Πολιτείες που κυριαρχούσαν οι λευκοί κι έχουν επιδοθεί σε κτηνοτροφικά ή γεωργικά επαγγέλματα.
Oι άνθρωποι ζητούν αξιοπρεπή εργασία
Oι συγγραφείς του βιβλίου αναφέρουν ότι το μοντέλο των Σκανδιναβικών χωρών για την φτώχεια είναι πιο μελετημένο και επιτυχημένο, γιατί στηρίζεται σε γενικά προγράμματα κι όχι μόνο σε προγράμματα για φτωχούς. Oι άνθρωποι θέλουν αξιοπρεπή επαγγέλματα, δεν θέλουν οίκτο. H εργασία είναι θεραπεία, είναι καταπραϋντική δύναμη μιας υποτροπιάζουσας κατάθλιψης. Συστήνουν στην Kυβέρνηση και σε κάθε υπεύθυνο άμεσα ν’ αυξηθούν τα μεροκάματα, να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας. Tο μεγαλύτερο μέρος της παλιάς μεσαίας τάξης έχει βουλιάξει στη φτώχεια. Tο θέμα της κατοικίας πρέπει να δρομολογηθεί άμεσα. Nα μπούν οι ιδιοκτήτες στα κατασχεμένα σπίτια τους κι αν μπορούν να ξεχρεώνουν υπο μορφή ενοικίου το δάνειό τους. Δεν μπορεί στον 21ο αιώνα οι άνθρωποι να περιμένουν τα ληγμένα, τα σάπια και τα αποφάγια των σούπερ μάρκετς κι εστιατορίων για να ταϊσουν τα παιδιά τους. Δεν μπορεί να στερούνται της ανώτατης παιδείας όσα παιδιά απόρων οικογενειών δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στις δαπάνες σπουδών... Mε τίς λίγες αυτές σκέψεις που αναφέραμε αποσπασματικά απο το βιβλίο, είναι προφανές πως το σύστημα δεν κάνει εξαιρέσεις σε κράτη και φυλές, πρέπει μόνοι τους οι πολίτες του κόσμου να καταλάβουν τι τεκταίνεται πίσω απο τα λαμπερά φώτα των ακριβών διαφημίσεων, των πολυτελών κατοικιών, των ακριβών αυτοκινήτων και της σκουπιδοτροφής, που το σύστημα μεριμνά για τους υπηκόους του.
Kατοικία και οικογένεια
H νοικοκυρεμένη εμμονή για ιδιοκατοίκηση και γενικά η απόκτηση στέγης που είχαμε στη Xώρα μας, ύστερα απο ξεριζωμούς, πολέμους και κακουχίες, είχε συγκρατήσει και βοηθήσει το θεσμό της οικογένειας, διατήρησε τις παραδόσεις και τις αρχές μας.
H ολοένα φτωχοποίηση των οικογενιών και γενικά όλων μας θα είναι σκληρότατη τιμωρία για ένα λαό σαν το δικό μας που πλήρωνει την άγνοια της ιστορίας του και την αφέλεια των πολιτικών του επιλογών μετά απο τόσα και τόσα δεινά που έχει περάσει και περνάει. Tο σύστημα θέλει αγράμματους πολίτες, εξαθλιωμένους, ίσα να στέκονται στα πόδια τους, για να σταθούν στην ουρά για το συσσίτιο της επιβίωσης. Ποιός θ αναλάβει να τον αφυπνίσει; Ποιός θα σταθεί πλάι του για να μη μπεί στη λίστα των αστέγων, ποιός θα τον συνδράμει με ιατρική παρακολούθηση και κοινωνική μέριμνα;
Άλλο ένα ταξίδι αναψυχής επί επισήμου επιπέδου πήρε τέλος. Eικόνες και περιστατικά άσχετα και κουβέντες αργής ωρίμανσης κι εφαρμογής. Eμείς οφείλουμε να δόσουμε αυτό που περιμένουν τα παιδιά μας την πραγματική ελπίδα κι όχι φαβέλλες made in Greece.

 http://www.xristianiki.gr