«Στις 29 Αυγούστου ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος Δράμας σε συνεργασία με την Ενωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού οργανώνουν γιορτή μίσους επαναφέροντας το εμφυλιακό κλίμα του παρελθόντος. Στο πρόγραμμα της εκδήλωσης που σας αποστέλλουμε, οι οργανωτές αναφέρουν ότι θα καταθέσουν στεφάνια μεταξύ άλλων και οι Ενοπλες Δυνάμεις, ο Διευθυντής της Αστυνομίας και ο Διοικητής του Πυροσβεστικού Σώματος.
Θεωρώντας ότι πρέπει να υπάρξει τέλος σε ανάλογες εκδηλώσεις και σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει σε αυτές να παρευρίσκονται οι κατά τόπους Αρχές και υπηρεσιακοί παράγοντες, αναμένουμε την έγκαιρη παρέμβασή σας. Σημειώνουμε ότι, όπως αναφέρεται στη σχετική πρόσκληση, ανάλογες εκδηλώσεις οργανώνονται και σε άλλες περιοχές της χώρας».
Επιστολή του βουλευτή του ΚΚΕ Μπάμπη Αγγουράκη στους ..
υπουργούς Αμυνας, Δημόσιας Τάξης και Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης, όπως δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 26/8/1999.
Η σχέση της μαρξικής άνευ θεού θρησκείας με την ελευθερία δεν χρήζει εξηγήσεως ή αναλύσεως. Εξηγήθηκε και αναλύθηκε για διάστημα μεγαλύτερο των 70 ετών σε μια απέραντη φυλακή με εκατοντάδες εκατομμύρια ελεύθερους-κρατουμένους, που αποκαλούνταν από τους κομισάριους-δεσμοφύλακες «σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες». Τα αποτελέσματα του πολυετούς εγκλεισμού λαών σ' αυτό το κολαστήριο τα είδαμε και τα κύματα από τα απόνερα της σύστασης και της διάλυσης αυτής της φρικτής κατασκευής δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμα.
Καθετί που εξυπηρετεί την επιβίωση, την ανάπτυξη και τη γιγάντωση της κοσμικής θρησκείας του κομμουνισμού είναι ανεκτό, «ελεύθερο», «δημοκρατικό» και «προοδευτικό». Το αυτό ισχύει και για τα υπόγεια της KGB, της Στάζι, της Σιγκουρίμι και της Σεκιουριτάτε, όπου -κατά το δόγμα των εναπομεινάντων κομμουνιστών- ανθούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ευωδίαζε η προστασία της «επανάστασης» από τους αντιφρονούντες, οι οποίοι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις χαρακτηρίζονταν «πράκτορες» και «συνωμότες».
Παρόλο που σε παγκόσμιο επίπεδο το κομμουνιστικό τοξικό νέφος διαλύθηκε δίχως καν να χρειαστεί να φυσήξει άνεμος πολέμου, στην παράξενη πατρίδα μας η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν αμφισβητήθηκε ούτε για ένα εικοσιτετράωρο! Η σοσιαλδημοκρατία και η Δεξιά κυβέρνησαν, αλλά δεν εξουσίασαν, αφού η έννοια της εξουσίας δεν ταυτίζεται τόσο με το υλικό πεδίο όσο με την κυριαρχία επί του πνεύματος και τη δυνατότητα απονομής των χαρακτηρισμών «καλό» και «κακό» σε πρόσωπα, καταστάσεις και δομές.
Το ΚΚΕ ήταν το μητρικό πλοίο που μετέφερε τις ψευδαισθήσεις της αταξικής κοινωνίας, αλλά έκρυβε στα αμπάρια του τους σκελετούς της υπονόμευσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, τα αποτρόπαια εγκλήματα των Δεκεμβριανών, την απόφαση της 5ης Ολομέλειας για την «την πλήρη εθνική αποκατάσταση» του «μακεδονικού λαού» κ.ά.
Ωστόσο, παρά την παγίωση των ποσοστών του σταλινικού κόμματος και τη φθίνουσα πορεία του, οι αλληλοδιάδοχες μεταλλάξεις του ουδέποτε διαφοροποιήθηκαν σαφώς από τα ιστορικά αποθέματα παραφροσύνης και ανθελληνισμού, που στιγμάτισαν την αιματηρή πορεία αυτής της σύναξης.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Αρης Βελουχιώτης, η ΟΠΛΑ και όλα τα υπόλοιπα ονόματα και ακροστιχίδες που ταυτίστηκαν με τον φόνο αποτελούν περίβλεπτα κειμήλια για το σύνολο της ντόπιας Αριστεράς.
Η Δεξιά, που εγκλωβίστηκε στις τύψεις και στην αμηχανία για τα δικά της λάθη, έπεσε στην παγίδα του ετεροπροσδιορισμού και της σύγχυσης της συγχώρεσης με τη λήθη. Εχοντας απολογηθεί για όλα, δεν ζήτησε λογαριασμό για τίποτα.
Απαρνήθηκε την Ιστορία της, προσέβαλε τους νεκρούς της, λησμόνησε τις νίκες και τις αρετές της, καταχώνιασε τα εμβλήματά της και τις αξίες της σε σκονισμένους φωριαμούς και ικέτευσε νομιμοποίηση από τα ορφανά του Στάλιν.
Η 29η Αυγούστου, η άγια ημέρα που ο τακτικός εθνικός Στρατός επισφράγισε τη νίκη του έναντι των επίδοξων τεμαχιστών της πατρίδας, απλά δεν υπάρχει για την «επίσημη» ελληνική Δεξιά. Δεν φαίνεται και δεν εμφανίζεται! Λες και δεν συνέβη τίποτα στον Γράμμο. Λες και δεν σκοτώθηκαν παιδιά της Ελλάδας, που προσπάθησαν να προστατεύσουν την πατρίδα από τις ορδές των σλαβόφιλων εχθρών.
Η υπόμνηση της αλήθειας είναι «μίσος». Η οργουελική Αριστερά δεν άφηνε ούτε ψίχουλο πραγματικότητας να πέσει στο έδαφος, μέχρι που ο αμείλικτος χρόνος οδήγησε τα πράγματα στην οριστική και αμετάκλητη απώλεια του όποιου «ηθικού πλεονεκτήματος» ισχυριζόταν ότι διαθέτει. Το Μνημόνιο του 2015 το χρεώνεται σύσσωμη και αποτελεί μια πιστή συνέχεια (και καρικατούρα συνάμα) του συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ (με τη διαφορά ότι η πατρίδα μας σήμερα είναι η Πολωνία του 1939). Τόσος κόπος, τόσα ψέματα, τόσες προφάσεις, τόση δυστυχία και υποτέλεια για να γίνει ξανά το χατήρι στη Γερμανία από τους... παραδομένους «αγωνιστές».
Παναγιώτης Λιάκος
dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου