Αν δεν αποδεχθούμε ότι χάσαμε αυτήν τη μάχη δεν θα κερδίσουμε ούτε την επόμενη…

Ο Φρέντυ Γερμανός είχε πει κάποτε πως δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι γάμοι αλλά ευτυχισμένα διαζύγια. Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, αλλά καλό είναι να το σκεφτούν λίγο παραπάνω οι σουρεάλ αντιφρονούντες στην κυβερνώσα Αριστερά, οι οποίοι σε καθημερινή βάση εξαπολύουν μύδρους σε βάρος τού Αλέξη Τσίπρα κι ενώ έχουν πάρει την απόφαση να αποχωρήσουν, παραμένουν βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ και, μάλιστα, αφήνουν να διαρρέει πως σε περίπτωση ψήφου εμπιστοσύνης δεν θα καταψηφίσουν αλλά είτε θα απέχουν είτε θα ψηφίσουν «παρών»!

Σύντροφοι, μήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τα αστειάκια κι ο καθένας να αναλάβει λεβέντικα την ευθύνη που αναλογεί στην ..απόφαση που έχει ήδη λαβει; 

Οσοι θεωρούν τον πρωθυπουργό υποταγμένο, δουλικό, σκυλάκι τής Ανγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε και λακέ τής διαπλοκής είναι υποχρεωμένοι να ρίξουν εδώ και τώρα την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. 

Είναι δικαίωμά τους να πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας σούταρε άουτ σε κενό τέρμα κι όχι πως έχασε από τη Μπαρτσελόνα με γκολ οφσάιντ στο 90ό λεπτό, είναι απαράδεκτο ωστόσο να ασκούν μια παρελκυστική τακτική μόνο και μόνο γιατί δειλιάζουν να βάψουν τα χέρια τους με «αίμα»… Εχει περάσει πάνω από μήνας από τη συμφωνία τής 13ης Ιουλίου κι ακόμα περιμένω να ακούσω το εναλλακτικό σχέδιο αυτών που επιθυμούν μνημόνιο με δραχμή. Για εκείνους δεν έχει καμιά σημασία πως αν ο πρωθυπουργός δεν υπόκυπτε στον εκβιασμό την επομένη κανένας έλληνας δεν θα είχε τραπεζικές καταθέσεις, οι 200.000 των συσσιτίων θα ήταν 10.000.000 και πως η χώρα θα παρέμενε υποχρεωμένη να εφαρμόσει ένα σκληρό πρόγραμμα με μια κοινωνία που θα θύμιζε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μετά από τη ρίψη τής ατομικής βόμβας. Ακουσα για εφόδους στο Νομισματοκοπείο όταν η ΕΚΤ θα ακύρωνε τα ελληνικά ευρώ την ίδια στιγμή κι άρα θα είχαν την ίδια αξία με τα χαρτιά που χρησιμοποιούμε στην τουαλέτα. Μας είπαν για προσφυγή στη Χάγη για το απεχθές χρέος όταν αυτό υπογράφηκε μεταξύ νομίμων κυβερνήσεων και δίχως να μας πουν πώς θα ζουν οι έλληνες τα πέντε χρόνια που θα χρειαστεί για να βγει απόφαση, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως αυτή θα είναι υπέρ τής Ελλάδας, κάτι που αμφισβητεί η συντριπτική πλειονότητα των νομικών. Μας μίλησαν για συμφωνία υπέρ των ολιγαρχών και δεν θα διαφωνήσω, μόνο που ειπώθηκε από τα χείλη εκείνου που τη διαπραγματευόταν επί πέντε μήνες κι ο οποίος δεν έχει κάνει ούτε τη στοιχειώδη αυτοκριτική…
Με λίγα λόγια, άκουσα πολλά επαναστατικά λόγια κι από ανθρώπους που εκτιμώ την ώρα που οφείλουμε να κάνουμε το αυτονόητο προκειμένου να κερδίσουμε την επόμενη μάχη. Να παραδεχθούμε, δηλαδή, ότι χάσαμε την τρέχουσα και να μην εξακολουθούμε να ζούμε σε ένα καθεστώς νοσηρής άρνησης. Η κυβέρνηση έφτασε μέχρι τη στάση πληρωμών και το δημοψήφισμα αλλά η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη δεν λύγισε. Είναι λυπηρό το ότι παίξαμε το ζουρνά και οι αγορές δεν χόρεψαν, αλλά αυτός δεν είναι λόγος, για τους Αριστερούς τουλάχιστον, να βαρούν τον οργανοπαίκτη…
Σε τί ωφελεί να κλαίμε ακόμα πάνω από το χυμένο γάλα, να αυτομαστιγωνόμαστε μέχρι αηδίας και να τρώμε τα σπλάχνα μας; Για να να επιχαίρουν οι φαύλοι που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία; Μακάρι οι αντιφρονούντες να συνειδητοποιήσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας το πρωί τής 13ης Ιουλίου δεν μεταλλάχθηκε σε μνημονιακό, δεν ζήτησε συγγνώμη για την αντιμνημονιακή του στάση ούτε φίλησε το χέρι τής καγκελαρίου εν είδει αιτήματος για συγχώρεση. Δεν δηλώνει ιδιοκτήτης τού τρίτου μνημονίου γιατί απλούστατα δεν είναι. Οπως δεν είναι προδότης όποιος με το πιστόλι στον κρόταφο επιλέγει να μείνει ζωντανός για να μπορέσει να είναι παρών στον επόμενο γύρο, που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπάρξει, από έναν ανώφελο θάνατο…
Θέλετε να απαλλαγεί η Ελλάδα από το σημερινό πρωθυπουργό; Να απαλλαγεί! Δώστε μου, όμως, και μια εναλλακτική λύση που δεν θα με κάνει να τρέμω: τον Βαγγέλα που συμπεριφέρεται σαν βαρύμαγκας του γλυκού νερού; Τον υπάλληλο του Μπομπολιστάν, την ανύπαρκτη Φώφη, τον σταλινικό Κουτσούμπα που θέλει έξοδο από το ευρώ χωρίς χρεοκοπία όπως άλλοι θέλουν τη Μόνικα Μπελούτσι στο κρεβάτι τους δίχως καν να της τηλεφωνήσουν, τον χιτλερικό Μιχαλολιάκο ή τους ακατάληπτους δραχμιστές;

Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει, αυτήν την ώρα τουλάχιστον, μια σοβαρή εναλλακτική είναι απαραίτητο να πάμε σε εκλογές εντός τού Σεπτεμβρίου κι ο Αλέξης Τσίπρας με μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα να δοκιμάσει να πετύχει αυτό που μοιάζει αδύνατο: να συνδυάσει την έξωθεν επιβαλλόμενη άγρια λιτότητα με την προγραμματική του δέσμευση για κοινωνική δικαιοσύνη.

Οι υπόλοιποι έχουν, έτσι κι αλλιώς, επιλέξει να μην λερώσουν τη φανέλα, προτιμώντας μια θέση στην εξέδρα τής Ιστορίας. Στο τέλος, ωστόσο, όλοι κρινόμαστε…

 

Βρωμόστομος στο Τρύπιο ευρώ