Ἐπιστροφή μάγου-μέντιουμ (συγκλονιστική ἐπιστολή μετανοίας).

 

H επιστολή αυτή έχει γραφεί από Έλληνα ευρισκόμενο εις το εξωτερικό προς τον Μοναχό Θεοδόσιο Αγιοπαυλίτη, συγγραφέα του βιβλίου «Ο Πνευματισμός, το βδέλυγμα της ερημώσεως», διότι δι’ αυτού βρήκε τον εαυτόν του και ελευθερώθηκε από τα νύχια του Διαβόλου…

“…Πάτερ Θεοδόσιε,

Διαβάζοντας το βιβλίο σας, «Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ», ένιωσα μεγάλη ανάγκη να σας γράψω, για να σας ευχαριστήσω μέσω του γράμματος μου, αλλά και να εξομολογηθώ ο ανάξιος εν περιλήψει διά την μεγάλη πλάνη που έπεσα. Σας παρακαλώ συγχωρήσατε με που σας απασχολώ και σας κουράζω γράφοντας τα μεγάλα αμαρτήματα μου.

Πριν δέκα χρόνια περίπου, Πάτερ, Θεοδόσιε, γνώρισα στη Θεσσαλονίκη έναν ηλικιωμένο άνδρα που απασχολούνταν με την υδρομαντεία.

Κουβαλούσε δηλαδή μία τσάντα και είχε μέσα «τα σύνεργα του». Θέλησα και εγώ να μάθω τον τρόπον αυτόν της επικοινωνίας με τα.. πνεύματα και παρ’ όλα τα παρακάλια μου δεν με δίδαξε τίποτα. Πάντα όμως είχα τη σκέψι μου σ’ αυτόν τον τρόπον επικοινωνίας, οπότε ένα βράδυ στον ύπνο μου ήρθε κάποιος και κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου λέγοντας ότι είναι ο «Άγιος Γεώργιος» και από εδώ και στο εξής θα με οδηγή και θα με προστατεύη.

Καταλαβαίνετε τη χαρά μου! Αμέσως το πρωί φώναξα την αδελφή μου, 33 ετών τότε παντρεμένη, επτά χρόνια μικρότερος της εγώ. Εκείνος ο γέρος είχε βάλει αρκετές φορές την αδελφή μου κι’ έβλεπε μέσα σε μια πήλινη κούπα με νερό. Της είπα ότι έχω έτοιμη την κούπα, το μαχαιράκι το μαυρομάνικο, και ότι μπορώ να την βάλω να κυτάξη, γέλασε και μου είπε ότι εάν δεν είναι ο μπάρμπα Βασίλης να διάβαση δεν μπορεί να δη τίποτα, γιατί κι’ αυτή επεχείρησε μόνη της.

Της είπα όμως τί συνέβη εις τον ύπνο μου και κάθησε συγκεντρωμένη στη κούπα. Και σε δύο τρία λεπτά της ώρας άρχισε να βλέπη μια άγνωστη για μας εκκλησία, στο τέρμα της Ακροπόλεως, ονομαζόμενη του Οσίου Δαυΐδ, και πιο επάνω έχει μια πέτρα που βγαίνει Αγίασμα, και είναι της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας μας. Εκεί θα πάμε να προσευχηθούμε, να πλυθούμε με το Αγίασμα, να πάρουμε και μαζί μας, και εν συνε­χεία θα έχουμε επικοινωνία πνευμάτων, όπως πράγματι και ενεργήσαμε σύμφωνα με τις οδηγίες του πνεύματος. Έτσι από τότε άρχισαν οι οδηγίες απαντήσεις στα διάφορα και ποικίλα ερωτήματα μας.

Και σιγά – σιγά με το καιρό προχωρήσαμε στην «επιστήμη» αυτή του Σατανά για να ‘ρθουμε σ’ επαφή με τον τότε πρόεδρο της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών Νικόλαον Φυρίχον, η Μπαρμπέτα. Εκείνος μας έλυσε διάφορες απορίες επάνω στην επικοινωνία που είχαμε και συγκεκριμένα με δασκάλεψε πώς να πάρω την εξουσία των τεσσάρων Αρχαγγέλων (Μιχαήλ – Γαβριήλ – Ραφαήλ – Ουριήλ). Νήστεψα δεν θυμάμαι πόσες ακριβώς ήμερες και κάθε ήμερα διάβαζα μερικούς ψαλμούς του Προφήτου Δαυΐδ. Μετά κάναμε την επικοινωνία με την αδελφή μου. Κι’ αυτή έβλεπε τους τέσσερις Αρχαγγέλους να με σταυρώνουν και να μου δίνουν εξουσία να υποτάσσω τα πονηρά πνεύματα, να θεραπεύω τρελούς, μαγεμένους και αρρώστους. Επίσης ο Πρόεδρος μας έδωσε άδεια προς εργασία. Έτσι ποιά τώρα είμασταν επαγγελματίες, κι’ ο κόσμος κάθε ήμερα ερχόταν και πιο πολύς…

Επειδή θα χρειάζονταν πολλές κόλλες να σας γράψω λεπτομέρειες, σας γράφω πολύ λίγα απ’ την επικοινωνία που είχα. Δεν ήθελα να προβαίνω στη λευκή μαγεία όπως την λένε συνήθως οι πνευματισταί. Έτσι ο μόνιμος οδηγός μας ο υποτιθέμενος «αρχάγγελος Γαβριήλ» σε μια διδασκαλία του μας είπε ότι ο Ευάγγελος (εγώ) είναι γεννημένος μόνον διά καλό. Εσύ δούλη Κυριακή (αδελφή μου) μπορείς στο άλλο δωματιάκι να δίνης διάφορα χόρτα-νερά κλπ. στους ανθρώπους.

Όταν μερικές υποθέσεις που αναλαμβάναμε (άρρωστους – χωρισμένα ανδρόγυνα να σμίξουν κλπ.) δεν φέρνανε κανένα αποτέλεσμα, και ρωτούσα γιατί, εφόσον μας οδηγήσατε ότι θα έχουμε επιτυχία; H απάντησις ήτο, ότι λείπει η πίστις απ’ τους ανθρώπους. Όπως και διάφορες προφητείες δεν έβγαιναν και μερικές φορές κάπως μπερδεμένα λόγια μας έλεγε, σύμφωνα με την αντίληψίν μου. Άρχιζα ν’ αμφιβάλω για την «αγία» επικοινωνία μας. Γι’ αυτό συνέστησα στην αδελφή μου, να προσευχόμαστε περισσότερο, και να επιτελούμε όσο το δυνατόν πιο σωστά τα Χριστιανικά μας καθήκοντα.

Άρχιζα να κάνω πολλές ερωτήσεις και να επιμένω όπως γιατί παίρνουμε χρήματα απ’ τους πάσχοντας, ο Κύριος δεν είπε το δωρεάν ελάβατε δωρεάν δότε; Και πολλές άλλες, αλλά είναι ψεύτης και πολυμήχανος ο Διάβολος, εύρισκε πάντα κατάλληλες δικαιολογίες.

Δυστυχώς όμως την αδελφή μου δεν τη στενοχωρούσε και πολύ αυτό, ήτο ευχαριστημένη που κέρδιζε χρήματα, και η ζωή της γινόταν κάθε ήμερα καλύτερη. Έτσι συνεννοήθηκε με τον άντρα της, κρυφά από μένα, να με διώξουν και να δουλεύουν μαζί. Έτσι θα μπορούν να παίρνουν πολλά χρήματα απ’ τους ανθρώπους και θα είναι όλα δικά τους. Μόνον θα έπρεπε να μάθουν να κάνουν την επίκλησι, γι’ αυτό με ρώτησε μία ημέρα, κι’ εγώ την οδήγησα, χωρίς να σκεφθώ τίποτε το κακό. H ενέργεια τους με στενοχώρησε και περισσότερο γιατί μεγάλωσαν οι αμφιβολίες μου για την γνησιότητα της «αγίας επικοινωνίας».

Πέρασε αρκετός καιρός και πάντα έψαχνα να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο «να βλέπη». Έτσι βρήκα μία γυναίκα παντρεμένη, αλλά χωρισμένη, μ’ ένα μικρό κοριτσάκι. Καθώς ήτο ταλαιπωρημένη δέχτηκε να συνεργασθή μαζί μου. Άρχισε η εκπαίδευσις που ήταν καθημερινώς προσευχές, παρακλήσεις, πλύσιμο με αγίασμα στις διάφορες Εκκλησίες που βγαίνει αγίασμα κλπ. Έτσι η ονομαζόμενη Χριστίνα άρχισε να βλέπη καθαρά, και πολλές φορές μ’ ανοιχτά μάτια.

Οδηγός μας πάλι, ό δήθεν «Άρχων Μιχαήλ».

Τώρα όμως είχα περισσότερη πείρα και εκτός αυτού προσευχόμουν και μελετούσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά την Αγία Γραφή. Αλλά κι’ εδώ ο Σατανάς έγι­νε ισχυρότερος και πολυμήχανος από κάθε άλλη φορά. Καταπληκτικές ομιλίες, μεγάλες θεραπείες μ’ έκαμαν να πιστεύω ότι αυτή τη φορά, έχω πράγματι «αγία επικοινωνία». Αλλά σαν ψεύτης που είναι ο Διάβολος και λανθασμένος έπεφτε σε αντιφάσεις στις πολλές ερωτήσεις μου. Έτσι προσπάθησε να με κολακεύει μέχρις εκεί που σταματά το ανθρώπινο μυαλό…

Άρχισε να με οδηγεί μέσον της κοπέλας και να με ανεβάζει εγωιστικά ψηλά, ότι τάχα φορούμε την ίδια στολή (την χρυσή Ρωμαϊκή στολή του Ρωμαίου στρατιώτου) αλλά μπροστά υπάρχει ο Σταυρός. Δεν έφθανε όμως ως εδώ.

Προχώρησε και πήρε το σχήμα δήθεν της Παναγίας μας, μας μίλησε, μας έδειξε τα παράλια της Μικράς Ασίας, την Κωνσταντινούπολη την Αγία Σοφία, και ότι πολύ σύντομα θα γίνουν πάλιν Ελληνικά. Πλησίαζε η εορτή μου, 25η Μαρτίου, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, και μου υπεσχέθη ο ψευτοαρχάγγελος Μιχαήλ ότι μετά την Εκκλησία να περιμένουμε να μου φέρει το δώρο του, προς εμέ τον εορτάζοντα.

Μεγά­λη αγωνία, τί δώρο θα είναι από έναν αρχάγγελο. Αφού χωρίσαμε από την Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, κά­ναμε τα καθήκοντα μας (θυμιάτισα, ράντισα με αγίασμα το χώρο της επικοινωνίας, έκανα την επίκληση όπως πά­ντα και η Χριστίνα βλέπει μ’ ανοικτά τα μάτια τον ψευτοαρχάγγελο να της δίδη ένα λουλούδι «κρίνο» κι’ αυτή να το δίδει προς εμένα λέγοντας να προσέξω μην το τσαλακώσω. Βέβαια προηγήθηκε ο χαιρετισμός και η ευλο­γία κι’ ότι τον κρίνο τον φέρνει τάχατες απ’ το όρος Σινά.

Και μια οδηγία: Να προσέχω στη ζωή μου, τις πράξεις, γιατί κάθε παράπτωμα και αμάρτημα μου θα είναι σαν να πατώ αυτόν τον «κρίνο». Φυσικά δεν είδα ποτέ κανένα κρίνο, μόνον η Χριστίνα τον έβλεπε πάντα δίπλα στα εικονίσματα, ενώ το σπίτι μύριζε τρεις ήμερες…

Προχωρούμε, μας ετοιμάζει για μια έκπληξη. Μία ημέρα η Χριστίνα βλέπει τον «Ιησού Χριστό» να μας ευλογεί, να αγκαλιάζει εμένα, να μας ασπάζεται, και να μου λέει: «αδελφέ μου βρίσκομαι κοντά σου, για να σε ανεβάσω τα 40 σκαλοπάτια του φωτός και της αλήθειας, κι’ από εδώ και εις το εξής θα έρχομαι κάθε Τετάρτη στις 4 μ.μ. να σε οδηγώ και να σε ανεβάζω τα σκαλοπάτια. Σου δίδω κάτι από τον εαυτόν μου, σε δίδω τα χέρια μου, να θεραπεύεις τους ασθενείς».

Πραγματικά τα χέρια μου θεράπευαν, κι’ εκτός αυτού στη μέση της παλάμης δημιουργήθηκαν δύο μαύρες βούλες, κι’ όταν κάποτε ρώτησα τον ψευτοαρχάγγελο, μου είπε ότι είναι απ’ τα καρφιά που σταυρώθηκε ο Κύριος.

Επίσης μου είπε ότι: «Εγώ θα σε οδηγώ σωστά γιατί έχω γνωρίσει αυτόν τον κόσμο, τον έζησα με τη ζωή μου όταν ήρθα, ενώ ο «άρχων Μιχαήλ» δεν έζησε με σάρκα για να γνωρίσει καλά τους ανθρώπους. Είσαι ο μικρότερος αδελφός μου, βγήκαμε από την ίδια μητέρα, μόνον που εγώ έχω πατέρα τον Θεό, όταν δε, δίδασκα τον κόσμο εσύ έτρεχες εις την αγκαλιά μου κ.λπ.

Τότε βλέπει η Χριστίνα τον ψευτοαρχάγγελο να με υποκλίνεται. Οι διδασκαλίες του είναι γεμάτες αγάπη, ειρήνη, κι’ αφοσίωση στο Θεό. Τώρα ο «ψευτοχριστός» μας ανεβάζει στα ουράνια, μας δείχνει τον παράδεισο, τον ίδιο το Θεό, διδασκαλίες πώς λειτουργούν οι Άγγελοι, οι Αρχάγγελοι, οι Άγιοι κλπ. Μας δείχνει και την κόλαση κι΄ ακόμη ο,τι μπορεί να φαντασθεί το φτωχό μας μυαλό…

Ακόμη προλέγει τον θάνατον του πατέρα μου 6-7 μήνες νωρίτερα, όχι όμως καθορισμένη ημερομηνία. Αλλά κι’ αύτη τη φορά σταματώ την επικοινωνία, γιατί μια ημέρα που έβαλα την Χριστίνα να δεί, βλέπει σκοτάδι και ακούει μια φωνή να της λέγη  «σου παίρνομε το φως και το δίδομε πάλι τον αδελφού σου, γιατί τον κρίνο που σου δώσαμε και σένα, τον τσαλαπάτησες, τον έκαμες κομμάτια…».

Τότε ρώτησα την Χριστίνα να μου πη τι έκανε. Κι΄ αυτή μετά είπε στη μητέρα μου ότι  διέπραξε μοιχεία…

Έτσι, άρχισα πάλιν να ψάχνω να βρω άνθρωπο «να βλέπει», κι’ αυτή τη φορά όσους εύρισκα μόλις τους εκ­παίδευα, μετά από πολύ κόπο έφευγαν, όπως μια γυναίκα νεοπαντρεμένη που γνωριζόμουν φιλικώς με τον άντρα της. Μόλις την εκπαίδευσα κι’ άρχιζε σιγά – σιγά να βλέπει και να έχω την επικοινωνία, άρχιζε να μού λέει ότι με αγαπά, και ότι καθημερινώς η αγάπη της μεγαλώνει για μένα, ώσπου αναγκάστηκα να σταματήσω και πάλι την επικοινωνία.

Όταν έφθασα στο τέλος να εκπαιδεύσω την ανεψιά μου (παντρεμένη 23 ετών). Αυτή τη φορά παρουσιάζεται ο Σατανάς με το όνομα του Αγίου Νικολάου. Κι’ εδώ οι διδασκαλίες συνεχίζονταν, όπως πάντα, με λόγια αγάπης και σωτηρίας.

Είχα όμως πάντα στη ζωή μου αναποδιές, δεν μπορούσα να στερεώσω κάτι στη δουλειά μου, να κάμω καμία προκοπή, όπως επίσης είχα και πολλές ανησυχίες τα βράδια στον ύπνο μου, άκουγα παράξενες φωνές, άσχημα όνειρα, μέχρι που μου τραβούσαν ( προφανώς οί δαίμονες ) το σεντόνι…

Επίσης ένιωθα πολλές φορές να σταματά η αναπνοή μου και να με πλακώνει έ­να βάρος όπου με δυσκολία σταυρωνόμουν είς το όνομα του Χριστού και ξαλάφρωνα, ενώ συγχρόνως έφευγε κάτι, σαν ένα μελίσσι από κοντά μου. Επίσης είχα πάντα μία φοβία μέσα μου, και πολλές φορές οργιζόμουν και όταν συνερχόμουν έκλαιγα για το κατάντημα μου, γιατί κάπου θα παραφερόμουν, κάποιον θα στεναχωρούσα…

Τώρα τελευταία, στις γιορτές που εκκλησιαζόμουν (τρία χρόνια περίπου στην Εκκλησία του Αγίου Θεράποντος Κ. Τούμπας) παρακαλούσα συνεχώς τον Κύριο να μου φανερώση την αλήθεια και να γλυτώσω από τυχόν πλάνη.

Και πράγματι, ο Κύριος μας, ο Σωτήρας μας, άκουσε τις παρακλήσεις μου και μια ήμερα που πήγαινα στη δου­λειά μου (συντηρητής ασανσέρ) στην οδό Δημ. Γούναρη 1, βρήκα τον θυρωρό και αρχίσαμε τη συζήτησι.

Τα λόγια του με μαγνήτιζαν!  Έτσι υπέδειξα στους βοηθούς μου τί πρέπει να κάνουν και συνέχισα με τον αδελφό Γεώργιο τη συζήτησι. Απλός, καταδεκτικός άνθρωπος, γύρω στα 53 χρόνια, συνεχώς έβγαζε λόγια του Χριστού μας απ’ το στόμα του και στο τέλος μου λέει: «πάρε αυτήν την εικονίτσα της Παναγίας μας και μην αναβάλλεις, άρχισε από αυτήν την στιγμή, γίνε στρατιώτης του Κυρίου».

Τότε του είπα ότι κι’ εγώ κηρύττω σε κάθε άνθρωπο το λόγο του Χριστού μας, θεραπεύω άρρωστους και έχω αγία επικοινωνία, μιλώ με τους Αγίους !

Αυτός μου έκλεισε το στόμα λέγοντας μου. «Πλανάσαι αδελφέ μου, είσαι θύμα Διαβόλου, έπεσες στη παγίδα του».

Και αμέσως έτρεξε και μ’ έφερε το βιβλίο Αγιορείτικες μορφές «Σάββας ο πνευματικός», του αρχιμ. Χερουβείμ και μου έδειξε στη σελ. 87 «Ο άγγελος που δεν ήταν άγγελος, αλλά Διάβολος».

Το απόγευμα αμέσως κάλεσα την ανηψιά μου, ετοίμασα το χώρο της προσευχής μας και επικοινωνίας και την έβαλα να δεί, μισοϋπνωτισμένη όπως πάντα. Σας γράφω και τά λόγια της επικλήσεως:

«Εν ονόματι του Θεού του ζώντος, επίκληση ποιούμαι προς τον οδηγό μας Άγιον Νικόλαον».

Κι’ αμέσως δέχτηκα την καλησπέρα και την ευλογία του. «Είμαι και πάλι κοντά σου, δούλε του Θεού Ευάγγελε, σε τί θέλεις να σε οδηγήσω;»

Και ερωτώ

–«είσθε ο Άγιος Νικόλαος;»

–«Ναι, δούλε του Θεού Ευάγγελε, όπως πάντα τώρα τον τελευταίο καιρό».

–«Τότε σας παρακαλώ να μου πείτε, τι σκέφτομαι αυτήν τη στιγμή;»

Απάντησις.

–«Τί ερώτησι είναι αυτή, γιατί είσαι ταραγμένος;»

– «Σας παρακαλώ απαντήσατέ μου στην ερώτησή μου», του λέω.

– «Ώστε λοιπόν κλονίστηκε η πίστη σου, κρίμα…».

– «Συνεχίζω να επιμένω».

Και τότε μου λέγει ότι, «σκέφτεσαι το Χριστό μας, την Εκκλησία, πώς να πλησιάσεις περισσότερο τον Κύριο…»

–Σωστά του απαντώ, αυτά σκέπτομαι κάθε ήμερα, αλλά αυτή ακριβώς τήν στιγμή πές μου τί σκέπτομαι;

–«Δούλε του Θεού Ευάγγελε, δοκιμάζεις λοιπόν τον Άγιο Νικόλαο που έχει λάβει εντολή απ’ τον Κύριο να σε προστατεύει και να σε οδηγεί;»

– «Τον Άγιο Νικόλαο τον σέβομαι και τον προσκυνώ όπως και όλους τους αγίους του Ιησού Χριστού μας, αλλά εσένα σ’ εξορκίζω εις το όνομα της Αγίας Τριάδος να παρουσιασθείς με την πραγματική σου μορφή».

Κι’ αμέσως η ανεψιά μου ταράζεται, και με παρακαλεί να διώξω αυτό το τέρας από κοντά της πού τής έχει εμφανιστεί…

Μετά, γονάτισα και ευχαρίστησα τον Κύριο μας και Θεό μας, και τον ευχαριστώ και ζητώ συγχώρηση κάθε ήμερα, που μ’ αξίωσαν να φύγω απ’ τη μεγάλη πλάνη του Σατανά. Παρακαλώ να έχει καλά τον αδελφό Γεώργιο, που βρέθηκε στο δρόμο μου.

Τώρα βρίσκομαι στη Γερμανία, έχω από την 1ην Μαΐου του 1974. H πόλη που μένω βρίσκεται 20 χιλ. έξω της μεγαλοπόλεως Στουτγκάρδης. Εδώ κοντά μας έχουμε Εκκλησία Ελληνική Ορθόδοξη και κάθε Κυριακή και γιορτή γίνεται η Θεία Λειτουργία.

Απ’ την επιτροπή της Εκκλησίας α­γόρασα το ιερό βιβλίο σας. Με ωφέλησε πολύ, μου έδωσε δύναμη και θάρρος. Εύχομαι πάντα ο Κύριος να σας φωτίζει και να σας προστατεύει, για να σώζετε ψυχές. Ζητώ να εξομολογηθώ, αλλά περιμένω πρώτα την απάντησή σας, κι’ αν γνωρίζετε εδώ στη Γερμανία  έναν Έλληνα πνευματικό.

Και κάτι άλλο…

Το γράμμα σας το άρχισα στις 29 Μαΐου και με πολύ αγώνα το τελειώνω σήμερα 10 Ιουλίου. Κάθε φορά που κάθομαι να σας γράψω σταματά το μυαλό μου, ζαλίζομαι, μου φέρνει ο Σατανάς συνεχώς εμπόδια.

Όσο όμως κι’ αν μού βάζει άσχημες ιδέες  κι’ απογοητεύσεις, κρατούν μόνο λίγα λεπτά, και μετά βρίσκω τον εαυτόν μου. Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Ιησού Χριστόν μας να με συγχώρηση και να μου δώσει την δύναμη και το θάρρος να προχωρήσω. Και πιστεύω ότι θα βγω από το βούρκο της αμαρτίας και θα προχωρήσω με βήμα σταθερό κοντά του.

Το κακό είναι ότι δεν έχω ανθρώπους να με συμπαρασταθούν, παλεύω μόνος μου προσευχόμενος και διαβάζοντας την Αγία Γραφή, καθώς και ότι άλλο ιερό βιβλίο μπορώ και παίρνω.

Αχ, Θεέ μου τί μεγάλη χαρά θα ήταν να βρισκόμουν έστω για λίγες ώρες κοντά σας.

Πάτερ Θεοδόσιε, τελειώνοντας εύχομαι εγώ ο αμαρτωλός, ο ανάξιος, ο τιποτένιος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να συνεχίζει να σας δίδει την δύναμη και την φώτιση, να γκρεμίζετε τις σιδερένιες φυλακές του Σατανά και να απελευθερώνετε όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές.

Εδώ στη ξενιτειά θα περιμένω το φάρμακο σας για να κλείσουν οι πληγές μου. Γιατί σ’ αυτά τα χρόνια ο Σατανάς μ’ άνοιξε πολλές πληγές στη ψυχή μου. Πολλά σφάλματα, πολλές μεγάλες αμαρτίες, σιχαίνομαι τον εαυτόν μου. Δεν θέλω να σώσω μόνον τον εαυτόν μου, αλλά υπάρχουν τόσες άρρωστες ψυχές αδελφών εδώ στη ξενιτειά…

Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό ο ανάξιος Ευάγγελος Ι. Γκουγκούσης 11-7- 1974 »

Τα περιστατικά αυτά, αγαπητοί αναγνώστες, που συνέβησαν στον αγαπητό Ευάγγελο είναι τόσο αποκαλυπτικά και πρέπει να προβληματίσουν, όλους και όλες πού δήθεν «φωτίζονται», πού «οδηγούνται», πού «γράφουν», με οδηγό δήθεν την Παναγία, τους Αγίους, τούς Αγγέλους. Διότι υπάρχει εκδοχή 99% να οδηγούνται μεθοδικότατα υπό του Διαβόλου. Εμείς αυτό μπορούμε να κάμουμε, να τους κτυπήσουμε τον κώδωνα του κινδύνου της απωλείας των, εις αυτούς όμως εναπόκειται αυτό να το δεχθούν.

Περιοδικό: « Όσιος Φιλόθεος της Πάρου»
Τεύχος 29 Μάιος-Αύγουστος 2010