Νίκος Νικολόπουλος: «Δεν έχουμε δικαίωμα να υπογράψουμε την καταδίκη της πατρίδας μας»

Κυρίες και κύριοι,
Πριν λίγα χρόνια παράτησα ένα υπουργείο για να μην βάλω την υπογραφή μου σε νέα μέτρα λιτότητας. Για να μην κάνω την χάρη όσων, με πρόσχημα την σωτηρία της χώρας φόρτωναν βάρη στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων και στόχευαν στην διάλυση της μεσαίας τάξης. Βγήκα στον δρόμο και στον λαό, αντί να μείνω στο υπουργικό γραφείο και στο κοστούμι μου. Πάλεψα με θεούς και δαίμονες, στοχοποιήθηκα, λοιδορήθηκα, συκοφαντήθηκα όσο λίγοι από το πανίσχυρο ολιγαρχικό σύστημα, ντόπιο και ξένο. Και όλα..
αυτά, όχι γιατί ήθελα να παραστήσω τον «επαναστατάτη χωρίς αιτία», όχι γιατί ήθελα να είμαι από τους πολιτικούς που χάϊδευαν αυτιά, ούτε γιατί δεν πιστεύω στην Ευρώπη και στην προστιθέμενη αξία που δίνει στην χώρα, η συμμετοχή της στον ευρωπαϊκό πυρήνα.
Πάλεψα τα μνημόνια με όλη τη δύναμη της ψυχής μου γιατί:
Πρώτον, περιελάμβαναν ισχυρότατες δόσεις λιτότητας εις βάρος των απλών πολιτών, δηλαδή μία αποτυχημένη και αδιέξοδη τακτική.
Και δεύτερον, δεν εμπεριείχαν ισχυρές δόσεις σημαντικών διαρθρωτικών αλλαγών που πράγματι έχει ανάγκη ο τόπος, επιτρέποντας πάντοτε στους ντόπιους και ξένους διαπλεκόμενους και ολιγάρχες να θησαυρίζουν και να κάνουν χρυσοφόρες μπίζνες ενώ ο λαός αιμορραγούσε ακατάσχετα.
Για λόγους χρόνου και οικονομίας του λόγου, δεν θα μπω στην διαδικασία να σχολιάσω όσα συνέβησαν το τελευταίο εξάμηνο, τις προοπτικές και τις ελπίδες που υπήρξαν μετά την άνοδο στην εξουσία της σημερινής κυβέρνησης συνεργασίας, αλλά και τα λάθη που κατά την ταπεινή μου άποψη έγιναν.
Όλα αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε, χωρίς φόβο και πάθος, σε κάποια μεταγενέστερη χρονική στιγμή, με μεγαλύτερη άνεση και με ασφάλεια για την χώρα.
Σίγουρα μπορούν να ειπωθούν πολλά και να γίνει σοβαρή κριτική, την οποία κατά τη γνώμη μου κανένας πολιτικός δεν πρέπει να φοβάται, αλλά αντίθετα πρέπει να επιζητεί, ιδιαίτερα όταν δεν είναι κακόπιστη, δεν είναι μικροκομματική και μικρόψυχη, αλλά αποσκοπεί στην καλυτέρευση της κυβερνητικής πορείας και το εθνικό όφελος.
Αυτή την ώρα, κυρίες και κύριοι, αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα. Σε λίγη ώρα θα ψηφίσω ένα νέο μνημόνιο, που εμπεριέχει μέτρα στα οποία δεν πιστεύω, όπως οι νέες ισχυρές δόσεις λιτότητας, τα οποία όμως, αφού θα τα ψηφίσω, θα τα υπερασπιστώ και σήμερα και αύριο, και για τα επόμενα τρία χρόνια, κρίνοντας πάλι ότι το προσωπικό και κομματικό συμφέρον πρέπει να υποκύψουν στο εθνικό συμφέρον.
Ξέρω καλά ότι και σήμερα, και αύριο και μεθαύριο, απλοί και άδολοι πολίτες θα με συναντήσουν στον δρόμο και θα μου πουν: «Νικολόπουλε, ψήφισες πάλι μνημόνιο και όσα μας έλεγες τρία χρόνια τώρα ήσαν ψέματα. Προσκύνησες και εσύ…».
Θα το αντέξω και αυτό. Όπως άντεξα πολλά, στα πολλά χρόνια που οι πολίτες μου εμπιστεύονται την ψήφο τους για να είμαι πάντα ο «αιρετικός», ο «αντισυμβατικός», ο «απροσάρμοστος», για όλες τις εξουσίες.
Και θα το αντέξω γιατί ξέρω πως αν ο Αλέξης Τσίπρας έφευγε τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας από το κτίριο των Βρυξελλών χωρίς συμφωνία, αυτό θα σήμαινε την αυτόματη διάλυση της χώρας, και ειδικά των φτωχών πολιτών. Άτακτη χρεοκοπία σημαίνει απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση, και τουλάχιστον τρεις χαμένες γενιές! Την γενιά των σημερινών συνταξιούχων, τη γενιά των σημερινών 40άρηδων, αλλά και τη γενιά των σημερινών 20άρηδων. Και από την άλλη, χρεοκοπία εντός ευρώ ή συντεταγμένη χρεοκοπία συνιστά την απόλυτη υποδούλωση στους δανειστές.
Πρώτος ο πρωθυπουργός λοιπόν, προτίμησε να αναλώσει πολύ σημαντικό, προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο, αντί να πετάξει την χώρα του στον γκρεμό. Αν το είχε κάνει, μάλλον θα γινόταν για μερικά 24ωρα «εθνικός ήρωας», αλλά αμέσως μετά… ο «απόλυτος προδότης της πατρίδας».
Έμεινε εκεί λοιπόν, και σε μία πρωτόγνωρη στα παγκόσμια χρονικά διαπραγμάτευση, προσπάθησε να κερδίσει όσο περισσότερα μπορούσε, ξέροντας τέσσερα πράγματα:
1. Δεν μπορούσε επουδενί, να επιτρέψει την κατάρρευση της χώρας ή την πολύχρονη υποδούλωσή της και την επίσημη μετατροπή της σε αποικία χρέους.
2. Δεν έπρεπε να περάσουν τα σχέδια μίας μερίδας του ευρω-ιερατείου για Ευρώπη δύο ταχυτήτων, για χώρες και λαούς α΄και β’ κατηγορίας. Και γι’ αυτό εξάλλου, πιστεύω ότι πάλεψαν επίσης, η Γαλλία, η Ιταλία, η Αυστρία, κατανοώντας οι ηγεσίες τους πως εάν η Ελλάδα γινόταν το πρώτο μέλος του κλαμπ της β΄ κατηγορίας, μετά θα ακολουθούσαν και άλλες χώρες, ίσως αυτές.
3. Παρακολουθούσε τις παγκόσμιες αντιδράσεις λαών και πολιτικών ηγεσιών, κατανοώντας πως αυτό που έμοιαζε με «ήττα» της Ελλάδας έριχνε τη σπορά για να μετατραπεί σε «νίκη» της Ελλάδας στο επόμενο διάστημα. Αρκεί η Ελλάδα να έμενε ζωντανή… Και αυτό πιστεύω ότι θα γίνει. Τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, ακόμα και μέσα στη Γερμανία, σχολιάζουν το πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο που έχασαν, η Μέρκελ και η γερμανική κυβέρνηση. Η κυριαρχία της σιδηράς λιτότητας υπέστη ένα μεγάλο ηθικό και πολιτικό πλήγμα.
4. Θέλω να πιστεύω ακόμα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, ήξερε ότι ο πρώτος και πιο σημαντικός κανόνας του αγωνιστή είναι να παραμείνει ζωντανός. Για τις επόμενες μάχες. Και όλοι ξέρουν πως οι μάχες συνεχίζονται. Δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα στα χέρια των γερακιών και των γυπών, ούτε στα χέρια εκείνων που θέλουν αυτή η νέα μεταπολίτευση για την χώρα να αποδειχτεί μία μικρή παρένθεση, μία φούσκα που θα σκάσει, «προς γνώση και συμμόρφωση του ελληνικού λαού». Και φυσικά, δεν θα επιτρέψουμε, όσο περνάει από τα χέρια μας, η Ευρώπη να πέσει στα χέρια των ολιγαρχών, των ακραίων και των μισαλλόδοξων. Γιατί, αν δεν είμαστε εμείς Ευρώπη, τότε ποιοι είναι; Δεν θα γίνουμε μουσαφιραίοι στο «σπίτι» μας. Εμείς θα διώξουμε τους αντι-ευρωπαϊστές, δεν θα μας διώξουν αυτοί!
Κυρίες και κύριοι, δεν θα κουράσω άλλο. Δηλώνω πως θα στηρίξω τη συμφωνία, της οποίας τα καλά σημεία δεν ανέφερα καθόλου, επίτηδες. Γιατί αντιλαμβάνομαι πως εκείνο που προέχει και όλοι βλέπουν αυτή τη στιγμή είναι τα κακά σημεία της. Τα προβληματικά. Προτιμώ, τα καλά σημεία αυτής της συμφωνίας, όπως είναι η χρονική της διάρκεια, το αναπτυξιακό πακέτο, η ντε φάκτο αναδιάρθρωση του βραχυπρόθεσμου χρέους, κλπ, να φανούν στην πράξη.
Προτιμώ να δηλώσω πως θα στηρίξω τη συμφωνία, και στα κακά σημεία της, γιατί δεν έχω το δικαίωμα να υπογράψω τον θάνατο της πατρίδας μου και επίσης, δεν θέλω να υπογράψω τον θάνατο αυτής της κυβέρνησης, για την οποία πιστεύω ότι μπορεί να βγει ισχυροποιημένη από αυτή την μεγάλη περιπέτεια.
Αρκεί, εφαρμόζοντας τη συμφωνία, να καταβάλλει παράλληλα κάθε προσπάθεια να ανακουφίσει τα αδύναμα οικονομικά στρώματα και να χτυπήσει κατακέφαλα την διαπλοκή, την διαφθορά και την γραφειοκρατία. Επαναλαμβάνω: Άμεσα και κατακέφαλα! Χωρίς έλεος, χωρίς αναστολές!
Έχουμε μία δυνατότητα: Αυτή η συμφωνία να γίνει η αιτία ή η αφορμή για να τελειώσουμε μια για πάντα, με όσους και όσα μας χρεοκόπησαν!
Και αν αυτό δεν το κάνει η παρούσα κυβέρνηση, με την συνδρομή της παρούσας Βουλής, ειλικρινά δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει…