ΝΑΙ ή ΌΧΙ – Πιο απλό δεν γίνεται

 
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν έχω ακόμα πιστέψει πως θα έχουμε δημοψήφισμα την Κυριακή. Αν μη τι άλλο, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Το ωραιότερο από τα επακόλουθα του δημοψηφίσματος και του αποτελέσματος του, είναι πως τα ψέμματα τελείωσαν.
Ο Έλληνας θα υποχρεωθεί να κάνει κάτι που δεν έκανε ποτέ: Να κοιταχτεί στον καθρέφτη.
Θα τ” αρέσει, δεν θα τ” αρέσει, πολύ που νοιάστηκα. Πάντως δεν θα την γλιτώσει αυτή τη φορά.
Στην πραγματικότητα, μόλις που ξυπνήσαμε από το ευρωπαϊκό όνειρο που πλάσαραν οι αγορές όλα αυτά τα χρόνια και αυτά τα ..ευρώ χωρίς μνημόνιο ξεχάστε τα. Όπως έλεγε εξάλλου και ο Κάρλιν -τον παραφράζω λιγουλάκι-, γι” αυτό το λένε «ευρωπαϊκό όνειρο», πρέπει να κοιμάσαι για να το πιστέψεις.
Βέβαια, κάποιοι έμαθαν τι σημαίνει η σύγχρονη, αγοραία Ευρώπη πολύ νωρίτερα από τους υπόλοιπους. Μακάρι να γινόταν να τους δοθούν πίσω τα χαμένα χρόνια, δυστυχώς αυτό είναι ανέφικτο.
Συνεπώς το διακύβευμα δεν είναι αυτό που λένε τα Μέσα Μαζικής Υστερίας.
Δεν παίζεται η παραμονή στην ευρωζώνη και το ανούσιο ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή.
Δεν παίζεται η χρεοκοπία.
Η χώρα έχει χρεοκοπήσει από το 2010, όποιος δεν το ξέρει είτε ζει σε άλλη χώρα είτε σε γυάλα.
Αυτό που παίζεται την Κυριακή είναι αν θα πούμε μπράβ, ή άει στο διάολο, στους τοκογλύφους, τα αφεντικά τους και τους πάσης φύσεως γλείφτες τους.
Αυτό που παίζεται την Κυριακή είναι τι Ευρώπη θέλουμε.
Τα ψέμματα τελείωσαν. Ο «αιώνια αδικημένος» ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει πως θα ζήσει στα δύσκολα χρόνια που έρχονται, ως εθελόδουλος ή με ψηλά το κεφάλι.
Δεν μπορεί μετά το δημοψήφισμα να λέει πως έπεσε θύμα πλεκτάνης.
Από εδώ και πέρα, η αλήθεια θα είναι αδυσώπητη.
Τέρμα τα κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα των σκληρότερων μέτρων που έχουν παρθεί τα τελευταία χρόνια σε δυτικό κράτος.
Εφοδιαστείτε με υπομονή για όσο κρατήσουν οι πιέσεις των αγορών ή με μπετόνι και σώζων εαυτόν σωθήτω.
Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, αγαπητό ΚΚΕ.
Σε μια χώρα που η δημοκρατία διακοπάρει, δεν πετάς στα σκουπίδια ένα δημοψήφισμα μετά από εκατόμβες πράξεων νομοθετικού περιεχομένου.
Ειδικά, όταν το ερώτημα είναι αρκετά συγκεκριμένο και επίκαιρο.
ΝΑΙ ή ΌΧΙ. Τόσο απλό. Πιο απλό δεν γίνεται.
Και νομίζω πως οι περισσότεροι ξέρουν μέσα τους τι σημαίνει το ΝΑΙ και τι το ΟΧΙ.
Τόσα χρόνια συζητήσεων, χιλιάδες κειμένων και αναλύσεων, νομίζω είναι λιγουλάκι ηλίθιο να επικαλείσαι την άγνοια. Τώρα ξέρεις.
Επί πέντε χρόνια, είδες την ανεργία στο 30%, την μείωση του ΑΕΠ κατά 1/4, χιλιάδες ανθρώπους να πηδάνε από τα μπαλκόνια, τη ζωή των παιδιών σου να παίζεται κορώνα-γράμματα στις αγορές, χιλιάδες νέα και ταλαντούχα παιδιά να μεταναστεύουν, ανείπωτες οικογενειακές τραγωδίες.
Οπότε; Υπάρχει πραγματικά άλλη επιλογή από το ΟΧΙ;
Δεν είναι πέρα μόνο από τα κόμματα, όπως λες πολύ σωστά πιτσιρίκο, είναι πέρα από τις ίδιες μας τις ζωές. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέσω των μνημονίων (και όχι μόνο, δηλαδή στο παρελθόν) επηρεάζουν ακόμα και τα αγέννητα παιδιά της χώρας.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι τώρα η ώρα να τρέχουμε στις τράπεζες.
Να σώσουμε τι εξάλλου; Μερικά κουρελόχαρτα; Με αυτά θα πορευτεί η χώρα;
Έτσι θα έρθουν πίσω οι χιλιάδες νέοι που αγανάκτησαν και πήγαν στο εξωτερικό;
Έτσι θα αναβαθμιστεί η παιδεία, η υγεία, το κράτος;
Έτσι θα επέλθει δικαιοσύνη, δημοκρατία; Από τα ΑΤΜ;
Τώρα είναι η ώρα που θα κάνουμε τα καθάρματα να ιδρώσουν ή που θα πούμε την τελευταία καληνύχτα πριν τον αργό θάνατο που μας επιφυλάσσουν.
Αν πιστεύετε ότι ψηφίζοντας ΝΑΙ θα έχουμε άλλη δεύτερη ευκαιρία αν κάναμε λάθος, είστε φτηνά γελασμένοι.
Αν συγκρίνει κανείς πόσο δυσκόλεψε η κατάσταση από το 2012 ως σήμερα, φτάνει.
Ξέρεις πόσο δυσκολότερη θα είναι σε άλλα τρία ή πέντε χρόνια. Τα ψέμματα τελείωσαν.
Τέλος, όπως έγραψε και ο σύντροφος Φώτης, το ερώτημα είναι πάρα πολύ απλό. Ζητούν τα λεφτά ή τη ζωή μας.
Με συγκίνησε αφάνταστα και παράλληλα με διαόλισε γιατί πέντε χρόνια μετά μας περιβάλλουν άνθρωποι που προτιμάνε το ευρώ πάση θυσία, των άλλων φυσικά.
Πόσο θλιβεροί είναι αυτοί οι άνθρωποι. Συγγνώμη κιόλας, αλλά και λίγο τους είναι.
Ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε.
Τώρα θα δούμε πίσω από κομματικές ταυτότητες, ιδεολογικές αντιλήψεις και ψεύτικα προσωπεία, ποιοι πραγματικά είμαστε.
Και αυτό από μόνο του χαρακτηρίζει το δημοψήφισμα ως την σημαντικότερη πολιτική κίνηση της -κατά τ” άλλα τιποτένιας- Μεταπολίτευσης.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω που δεν το έχουν πει ήδη οι υπόλοιποι σύντροφοι. Ίσως είναι καλύτερα να κλείσω εδώ.
Εξάλλου, ήδη πήραν τη σκυτάλη τα χρεοκοπημένα Μέσα Μαζικής Υστερίας.
Όποιος τα έχει τετρακόσια, δεν κάθεται να δει τι λέει ο Ευαγγελάτος και η Τρέμη.
Και μόνο που τόσα χρόνια επιβίωσαν χωρίς να πληρώνουν μία και κουνάνε το δάχτυλο στην ελληνική κυβέρνηση για τις δόσεις που έρχονται, φτάνει για να κλείσεις την τηλεόραση.
Καλά τα «ρεπορτάζ» με τη «διάλυση» της χώρας είναι πάντως ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Σπάνε την μονοτονία των τελευταίων μηνών οι κραυγές των παπαγάλων.
Και το κερασάκι στην τούρτα ο «παλλαϊκός» ξεσηκωμός των νενέκων.
Σύντροφοι, ασχέτως του αποτελέσματος, δεν μας εμποδίζει κάτι να εφαρμόσουμε το νόμο με τα ΜΜΕ, κάνω λάθος;
Οι άλλοι κλείνουν τράπεζες, εμείς να κλείσουμε τα κανάλια.
Ρουά, ματ.
Σκεφτείτε το. Θα είναι η δεύτερη καλύτερη απόφαση μετά το δημοψήφισμα.
Όχι τίποτε άλλο. Βλέπω την Στάη να δηλώνει ουδέτερη και μου έρχεται να κάνω εμετό. Πάτησα το κουμπάκι. Αρκετή προπαγάνδα για σήμερα. Αρκετά λέρωσα τα αυτιά μου με τα σκατά τους.
Πόσο μίζερος μπορεί να είναι ο άλλος για να κάθεται να φανατίζεται από τις κραυγές πολέμου της Στάη και των Μένουμε Ευρώπη – πάση θυσία των άλλων;
Δεν πειράζει. Την επόμενη μέρα ενός ΝΑΙ, που έτσι όπως πάνε τα κανάλια θα έρθει πανηγυρικά, θα μουντζώνεται πάλι.
“Η μπορεί και όχι, μπορεί μετά από τόσα χρόνια να του αρέσει το ζόρι. Go figure, που λένε και οι Αμερικάνοι.
Όντως Άδωνι μου, γίναμε Βενεζουέλα. Τέτοιο τηλεοπτικό πραξικόπημα, μόνο εκεί. Ζώα.

Με εκτίμηση
Άρης

Υ.Γ.: Δεν τα συμπαθώ τα υστερόγραφα, αλλά την ώρα που έγραφα άκουγα και τον Αντώνη Σαμαρά. Κατάντια, ξέρω, να ακούς Σαμαρά, Τρέμη, Παπαδημητρίου. Τι να κάνουμε, να περνάει η ώρα. Θα σταθώ σε κάτι που είπε. Χαρακτήρισε ανυπολόγιστη καταστροφή το ΟΧΙ. Ενώ άμα πούμε ΝΑΙ σε 2 χρόνια θα πίνουμε πίνα κολάντα στις παραλίες και δίπλα παρκαρισμένη η Φεράρι με το δίμετρο μωρό. Μετά πετάει και την κοτσάνα της ημέρας, ότι αν πούμε το ΟΧΙ θα αναγκαστούμε να πληρώσουμε το χρέος που θα είναι σε ευρώ με τις υποτιμημένες δραχμές. Hello, Αντώνη, το ελληνικό χρέος είτε με ευρώ είτε με δραχμή είτε με δηνάρια είναι Α-ΔΥ-ΝΑ-ΤΟΝ να αποπληρωθεί. Αλλά αυτό μην το λέμε δυνατά γιατί θα ξυπνήσουν οι ιθαγενείς νοικοκυραίοι. Τι ακούμε αυτές τις μέρες. Αυτόν, κάποιοι τον έκαναν πρωθυπουργό πριν 3 χρόνια και μάλιστα μερικοί από αυτούς προσπάθησαν να τον κάνουν ξανά πριν λίγους μήνες. Καμιά άλλη πατρίδα για τους εγκεφαλικά νεκρούς, Ελλάς το μεγαλείο σου. Κατά τ” άλλα είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω ότι κάποιοι από μας θα πούμε ένα βροντερό ΟΧΙ. Τους άλλους, όμως, είναι που φοβάμαι. Venceremos, εκτός αν «χάσουμε» (και αν «χάσουμε», δεν μπορώ να πω ότι έτσι φανταζόμουν τη μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή που τόσο υπέροχα περιέγραφε ο Ηλίας προ μηνών, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνουν πέντε χρόνια ολάκερα).
(Αγαπητέ Άρη, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους Έλληνες. Δεν είναι να τους έχεις εμπιστοσύνη, όπως αποδείχτηκε. Τώρα θέλω να δω αν θα αυτοκτονήσουν. Απλή περιέργεια. Να είσαι καλά.)

http://pitsirikos.net/