Ήμουν "άγιος", και κατάντησα να τρέχω σε γιατρούς!...

π. Ανδρέας Κονάνος
Προσκυνητής (από εδώ)
 
- Πάτερ μου, μπορείς να μου εξηγήσεις κάτι; Πώς γίνεται τότε που ήμουν μικρός, οι άλλοι να με φωνάζουν τιμητικά "άγιο, όσιο, γέροντα, άγγελο" κι άλλα τέτοια, και τώρα στα 35 μου να έχω καταντήσει να γυρνάω σε ψυχιάτρους και να παίρνω τα φάρμακά μου; Μου φαίνεται απίστευτο το πώς κατάντησα και πώς εξελίχτηκε έτσι η ζωή μου.
- Φίλε μου, δεν ξέρω τη ζωή σου λεπτομερώς! Η θεραπεία σου, πάντως, δεν ονομάζεται οπωσδήποτε "κατάντια"! Πού το ξέρεις; Ίσως τώρα να είσαι ..πραγματικά "άγιος"!

- Με κοροϊδεύεις, πάτερ; Τι άγιος;
- Όχι, σοβαρολογώ. Άγιος δεν είναι ο απείραχτος κι άψητος στη ζωή, μα ο ζυμωμένος με τον όποιο πόνο της. Ύστερα, τα όρια της αγιότητας με την ψυχική ασθένεια είναι λεπτά και κρυμμένα. Κι επειδή αυτοί που μας αξιολογούν, είναι κι αυτοί με επιβαρυμένη ψυχολογία, κάνουν μεγάλα λάθη που μπερδεύουν. Έτσι, μερικές φορές οι βαθιές ενοχές βαφτίζονται αγιότητα, η δειλία και φοβία σεμνότητα, η μειονεξία ταπεινότητα, η ανέραστη ζωή αγνότητα και παρθενία.

Οπότε, όλα αυτά, ίσως, τότε που ήσουν παιδί ερμηνεύτηκαν από κάποιους – που σίγουρα δεν είχαν καθαρό βλέμμα κι αυτοί – με όρους αγιότητας, ενώ έκρυβαν συνθήκες ψυχικών προβλημάτων. Και ήρθε η στιγμή, που η αλήθεια φανερώθηκε. 
Πάντως, για μένα, φίλε μου, τώρα είναι που αρχίζεις να γίνεσαι στ’ αλήθεια άγιος. Διότι τώρα αρχίζεις να μαθαίνεις τον πραγματικό εαυτό σου, να ζητάς βοήθεια, να ταπεινώνεσαι και να κοιτάς την ψυχή σου κατάματα. Άρα, μην απογοητεύεσαι. Ούτε να θυμώνεις για το παρελθόν σου. Όλα έγιναν για έναν καλό σκοπό στη ζωή. Η αληθινή ζωή είναι μπροστά και σε περιμένει. Έχεις τόσο όμορφα να ζήσεις ακόμα!!
 
- Τα χάπια μου!!!!
- Χα χα! Όλα θα πάνε καλά!!
- Τα λες πολύ όμορφα, και δεν μπορώ να το πιστέψω.
- Αυτό είναι το πρόβλημά σου: δεν πιστεύεις τόσο στην ομορφιά, όσο επενδύεις στη μιζέρια και το ψέμα. Μα είναι καλή ευκαιρία να ξυπνήσεις. Και να ζήσεις. Το αξίζεις.
- Μακάρι! Ευχήσου το.
- Προχώρα!