“Δεν άξιζε για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ μια λέξη τιμής για τον αντιδικτατορικό αγώνα και για τους νεκρούς του; ”

 

Του Θανάση Καρτερού

 

 Πόσο πίσω μπορεί να πάει το ΚΚΕ η ηγεσία του; Πολύ, αν κρίνουμε από την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Κεντρικής του Επιτροπής για την επέτειο της κατάρρευσης της δικτατορίας. Στην οποία γίνεται ένα σχετικό update στις τότε εκτιμήσεις, με βάση τις οποίες το ΚΚΕ χάραζε την τακτική του επί δεκαετίες. Μαζί, βέβαια, όπως είναι φυσικό, ξεβοτανίζεται λιγάκι και η πραγματικότητα, αλλά γιατί να τους απασχολεί κάτι τέτοιο, εφόσον έτσι δίνεται χώρος για να ευδοκιμήσει η λαϊκή συμμαχία και η λαϊκή εξουσία.

Λένε: «Ο συμβιβασμός, που έγινε πριν 39 χρόνια ανάμεσα στη χούντα και στον αστικό πολιτικό κόσμο, καθώς και η εμπειρία όλων αυτών των δεκαετιών δεν πρέπει να αφήνουν πια αμφιβολία σε κανέναν εργαζόμενο ότι η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας είναι ταξική, είναι η άλλη μορφή της δικτατορίας των μονοπωλίων". Ωραία και λενινιστικά όλα αυτά, αλλά ο συμβιβασμός πού έγινε; Έτσι δηλαδή, ξύπνησαν ένα πρωί οι χουντικοί και είπαν: Δεν κάνουμε ένα συμβιβασμό να δώσουμε την εξουσία στους φαύλους και να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας στον Κορυδαλλό;

Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ τότε μίλησε για συμβιβασμό που έγινε κάτω από την αντίθεση του λαού στη χούντα, την προδοσία της Κύπρου, την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Εκτίμησε ότι ο αντιδικτατορικός αγώνας δεν ήταν απλώς αγώνας για αλλαγή μορφής της δικτατορίας των μονοπωλίων, αλλά αγώνας που άνοιγε δρόμους στο λαϊκό κίνημα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι κομμουνιστές στάθηκαν στις πρώτες γραμμές, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και αρκετοί πέθαναν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Δεν άξιζε για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ μια λέξη τιμής για τον αγώνα αυτόν και για τους νεκρούς του;

Σε ποιον Λένιν, αλήθεια, είδαν γραμμένο ότι με την αστική δημοκρατία ξεμπερδεύεις με τη θεμελιώδη διαπίστωση ότι είναι μορφή ταξικής δικτατορίας; Για να βάζεις, σε συνέχεια, επαναστατική ταφόπλακα σε παλιές και σύγχρονες δημοκρατικές μάχες, με τη μακάβρια διαπίστωση ότι στην αστική δημοκρατία "τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα υπάρχουν μόνο στα χαρτιά"; Και τα κινήματα, οι συσχετισμοί που διαμορφώνουν, είναι μηδενικής αξίας - αν δεν είναι και ύποπτα, όπως η μάχη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα κατά της δημοκρατικής εκτροπής;

Δεν υπάρχει καμιά εκτροπή, αποφαίνονται. Ντροπή υπάρχει;

ΠΗΓΗ: avgi.gr