Το αίμα δεκάδων νεκρών απεργών μεταλλωρύχων δεν στέγνωσε ακόμα πάνω στο, γεμάτο κάλυκες από τις σφαίρες της αστυνομίας, χώμα της Μαρικάνα.
Οι σκηνές, όπως τις κάλυψαν χωρίς παρεμπόδιση (;!) από την αστυνομία, οι δημοσιογράφοι, προκαλούν φρίκη και δέος για την αξία της ανθρώπινης ζωής και «για το πόσο φθηνές παραμένουν οι ζωές των μαύρων».
Προκαλούν οργή και ταξικό μίσος για τους μηχανισμούς καταστολής που έχουν κοινούς στόχους και υπηρεσία σε όποια χώρα κι αν στεγάζονται.
Προκαλούν θλίψη και αποτροπιασμό για το Κομμουνιστικό κόμμα της Ν. Αφρικής που συμμετέχει εδώ και χρόνια στην τρικομματική συγκυβέρνηση του ANC.
Αυτά τα συναισθήματα γίνονται εντονότερα διαβάζοντας τις δηλώσεις του προέδρου της χώρας:
"Ο Νοτιοαφρικανός πρόεδρος Τζέικομπ Ζούμα εξέφρασε σοκ, βαθιά λύπη «για την τραγική απώλεια τόσων ζωών» και ανησυχία για τα πιο οδυνηρά γεγονότα σε καταστολή απεργίας που έχουν σημειωθεί από το τέλος του ρατσιστικού καθεστώτος Απαρτχάιντ το 1994. Διέταξε τη διενέργεια έρευνας για τα αίτια της αιματοχυσίας, σημειώνοντας σε ανακοίνωσή του: «Πιστεύουμε πως υπάρχει χώρος στη δημοκρατία για επίλυση οποιασδήποτε διαφοράς μέσω διαλόγου χωρίς παραβίαση του νόμου και τη χρήση βίας»"(πηγή).
αλλά και της τρικομματικής συγκυβέρνησης:
"Το κυβερνών Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC) εξέφρασε επίσης λύπη για τους θανάτους των απεργών, σημειώνοντας ότι «θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν οι συνδικαλιστές στα ορυχεία και η διοίκηση της εταιρείας "Λονμίν" είχαν επιλύσει τις διαφορές τους». Επανέλαβε τη θέση του ότι η βία σε οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση «δεν μπορεί και δεν ενισχύει τη θέση των εργαζομένων και των απεργών αλλά αντίθετα αδυνατίζει το συνδικαλιστικό κίνημα κάνοντάς το να χάσει το σεβασμό και τη συμπάθεια του γενικότερου πληθυσμού»" (πηγή).
Δηλώσεις που προκαλούν κάθε άνθρωπο που κατέχει ακόμα την ικανότητα (ή δυνατότητα) να σκέφτεται και προσβάλλουν την μνήμη των δολοφονημένων απεργών και την αξιοπρέπεια των οικογενειών τους.
Δηλώσεις που αφήνει ασχολίαστες ο Ριζοσπάστης (γιατί
, ενώ -στο ίδιο άρθρο- σχολιάζει ειρωνικά τις δηλώσεις της εργοδοσίας των ορυχείων.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η κρατική καταστολή δολοφονεί αθώους ανθρώπους, μετά την κατάργηση του απαρτχάιντ και των ρατσιστικών κυβερνήσεων.
Τον Αύγουστο του 1996 στην πόλη Τεμπίσα, η αστυνομία εξαπολύει πυρά με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και επιτίθεται με ηλεκτροφόρα ραβδιά (!) σε πλήθος φτωχών ανθρώπων που προσπαθούσαν να επιβιβαστούν σε τραίνο, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 15 άτομα.
Ο αριστερός πρόεδρος, ο αγωνιστής -κάποτε- Μαντέλα, ο επαναστάτης για τα δικαιώματα των μαύρων που πλήρωσε με δεκαετίες φυλάκιση τις ιδέες του, δήλωσε πως «δε θα αφήσουμε ούτε πέτρα όρθια, μέχρι να αποκαλυφθεί πλήρως ποια είναι η αιτία και ποιος ευθύνεται»... (πηγή).
Ο Νέλσον Μαντέλα που κάποτε έλειωναν και οι φτέρνες μας μαζί με τα παπούτσια στις πορείες για την απελευθέρωσή του, στις παραστάσεις σε πρεσβείες και στις συλλογές υπογραφών… και οι σημερινοί πολιτικοί του απόγονοι, όπως ο, παλαιός κομμουνιστής, πρόεδρος Ζούμα, που μετά την καθαίρεσή του πριν από λίγα χρόνια από την αντιπροεδρία της κυβέρνησης, με κατηγορίες για διαφθορά, επανέκαμψε δριμύτερος (φαίνεται πως… "έλαμψε" τότε η δικαιοσύνη, όπως, ο ίδιος... ζητάει και τώρα για τα αίτια της σφαγής των απεργών) για να πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της χώρας.
Και αν ο Ζούμα ήταν παλιά κομμουνιστής και στην πορεία άλλαξε, τι συμβαίνει με τους συντρόφους του Νοτιοαφρικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που βρίσκονται στην συγκυβέρνηση της χώρας για τουλάχιστον δεύτερη θητεία; Ποια είναι η –ουσιαστική- θέση που παίρνουν σήμερα για την σφαγή τόσων αθώων ανθρώπων από τις δυνάμεις καταστολής που ελέγχει η κυβέρνησή τους; Ποια θα είναι η στάση τους; Μήπως σκέφτονται να αποσύρουν τη στήριξή τους στη συγκυβέρνηση;…
Τι άλλαξε για το Κομμουνιστικό Κόμμα Νοτίου Αφρικής από τον Οκτώβρη του 2002, όταν με αφορμή –πάλι- σοβαρές εργατικές «αναταραχές», δήλωνε:
«το πιο σημαντικό είναι η ανάγκη εντατικοποίησης του αγώνα για αναστροφή της καπιταλιστικής αγοράς, στην προοπτική παροχής βασικών υπηρεσιών στη χώρα... Το να βασιστεί κανείς στην καπιταλιστική αγορά, και η απροθυμία να την αντιμετωπίσει, είτε αφορά τις τιμές στα τρόφιμα, είτε την αγορά εργασίας, είτε την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και ασφάλισης, ή δημιουργία θέσεων εργασίας, μπορεί μόνον να οδηγήσει στην επιδείνωση της φτώχειας... Το να βασιστεί κανείς ή να αποτύχει να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική αγορά, θα οδηγήσει στην αναπαραγωγή των ίδιων ακριβώς αντιθέσεων που δημιούργησε το απαρτχάιντ, και τις οποίες προσπαθούμε να ξεπεράσουμε»;...(πηγή).
Το ίδιο Κομμουνιστικό κόμμα που συμμετείχε στην συνάντηση των 35 κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στην Αθήνα τον περασμένο Μάη και έβαζε πρώτο την υπογραφή του στη λίστα με τα κόμματα που καταδικάζουν τον ιμπεριαλισμό;…
Δυο συμπεράσματα βγαίνουν (και) με αφορμή τα γεγονότα της Νοτίου Αφρικής τις προηγούμενες μέρες και την αντιμετώπισή τους από τις εκεί κρατικές αρχές. Όσο θα συνεχίζεται να υπάρχει καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο ο παραγόμενος πλούτος της γης θα παραμένει στα χέρια ελάχιστων εκμεταλλευτών που θα ρουφάνε το αίμα των πολλών που τον παράγουν, τόσο αυτοί θα διεκδικούν την θέση που δικαιούνται κάτω από τον πανανθρώπινο ήλιο, τη θέση που τους αξίζει.
Και στην διαδικασία αυτής της εξέλιξης, καμιά διαχειριστική του καπιταλιστικού συστήματος κυβέρνηση όσο και αναρέσκεται στο να αυτοαποκαλείται «αριστερή», ακόμα και αν στις τάξεις της συμμετέχουν οι κομμουνιστές, δεν θα μπορέσει να σταθεί για πολύ τροχοπέδη στον φυσικό ρου της Ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου