http://www.antinews.gr/
Σε μια χώρα μισοκατεστραμμένη με ημερήσιο δελτίο αυτοκτονιών, τρείς-τέσσερις την ημέρα (σ.σ. οι περισσότεροι, φουνταριστοί από τα μπαλκόνια) φαίνεται ότι…έσταξε η ουρά του γαιδάρου, επειδή μια πιτσιρίκα, αστέρι στον αθλητισμό, φλερτάρει με τον ακραίο εθνικισμό ή ανταλλάσσει χαζά τσιτάτα με τους φίλους της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Όταν μιλάμε για ηλικίες των 20 και 22, η έννοια της «παραβατικής απόκλισης», επιδέχεται διασταλτικής ερμηνείας, μέχρι εκεί που δεν πάει.
Και ασφαλώς η έννοια της τιμωρίας οφείλει να είναι πρωτίστως παιδευτικού και δευτερευόντως κατασταλτικού χαρακτήρα.
Υπό αυτή την λογική ο αποκλεισμός της πρωταθλήτριας στο τριπλούν, Βούλας Παπαχρήστου από την κορυφαία αγωνιστική εκδήλωση της Ολυμπιάδας, με αφορμή ένα φτηνό καλαμπούρι που θα μπορούσε εύκολα να έχει αποδέκτες, αντί τους Αφρικανούς, τους Πόντιους ή τις…ξανθές, αποδεικνύει την αριστερόστροφη επιλεκτική ευαισθησία και εν τέλει την αφόρητη πολιτική υποκρισία που ταλανίζει την σύγχρονη Ελλάδα. Περισσότερο όμως εξοργιστική και από την ίδια την «τιμωρία», είναι η ιδιότυπη σύνθεση του κονκλάβιου των…τιμητών που την επέβαλλαν. Ποιοι ήταν λοιπόν οι «δικαστές» της Βούλας; Θα σας πώ αμέσως:
Μια φτιασιδωμένη γεροντοκόρη του Κολωνακίου, που νομίζει ότι είναι η σύγχρονη ιέρεια της (ροζ) Αριστεράς , ένας πυροβολημένος βουλευτής-πολιτευτής, που παριστάνει στα 60 του, τον… ποιητή της σεξουαλικής απελευθέρωσης και κάτι καλοταϊσμένοι που αυτοαναγορεύτηκαν παράγοντες εθνικής εμβέλειας στον αθλητισμό. Προσωπικά με αφήνει παντελώς αδιάφορο αν η Βούλα Παπαχρήστου είναι «ελληνόψυχη» ή ξημεροβραδιάζεται με τον Κασιδιάρη. Στο βαθμό που δεν πουλάει πρέζα και δεν κλέβει το βιος του διπλανού, ένας νέος μπορεί να διαλέγει τις παρέες του απ’ όλο το φάσμα του κοινωνικού, πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος. Και να μοιράζεται με αυτές τις απόψεις του, τις ανησυχίες του, έστω και το στραμπουληγμένο χιούμορ, μέσα από ομαδικές διαδικασίες στο σύγχρονο «μαζικό τηλέφωνο» που καλώς ή κακώς, προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ολυμπιονικών που ως άνθρωποι είχαν συγκεκριμένες «ιδιορρυθμίες», συχνά μάλιστα και ξεσπάσματα που άγγιζαν τα όρια της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ουδείς διανοήθηκε να συνδέσει αυτά τους τα χαρακτηριστικά με τις αθλητικές τους επιδόσεις και το δικαίωμα να συμμετέχουν σε αγώνες. Δυστυχώς στην Ελλάδα βρέθηκαν οι ανεγκέφαλοι για να κάνουν, ως μη όφειλαν, αυτή τη διασύνδεση, με κίνδυνο να καταστρέψουν εν μία νυκτί, την αθλητική καριέρα μιας 20χρονης. Ακριβώς γιατί το σύγχρονο κηφηναριό που αποτέλεσε το…δικαστικό σώμα παραπομπής της Βούλας, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τους κόπους, την αυτοπειθαρχία και τις στερήσεις που έχει υποβληθεί ένα κορίτσι για να γίνει πρωταθλήτρια. Αυτοί που την έκριναν, δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους.
Πολιτικοί κηφήνες και παρατρεχάμενοι ήταν, που τους βόλεψε ή τύχη και τώρα παριστάνουν τους υπερευαίσθητους σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δυστυχώς αποδείχθηκε πώς δεν υπάρχει και κυβέρνηση που να πιάνει το σφυγμό της κοινωνίας για να μαζέψει όλο αυτό το…αληταριό της ηθικοπλαστικής υποκρισίας. Έφτασαν να ποινικοποιήσουν το χιούμορ και τις ιδεολογικές αποκλίσεις οι μεταλλαγμένοι 60άρηδες της μεταπολίτευσης που συμβολίζουν όχι τα ολυμπιακά ιδεώδη, αλλά το κατακάθι της Ελλάδας που πεθαίνει. Ντροπή… Γιώργος Χαρβαλιάς
Και ασφαλώς η έννοια της τιμωρίας οφείλει να είναι πρωτίστως παιδευτικού και δευτερευόντως κατασταλτικού χαρακτήρα.
Υπό αυτή την λογική ο αποκλεισμός της πρωταθλήτριας στο τριπλούν, Βούλας Παπαχρήστου από την κορυφαία αγωνιστική εκδήλωση της Ολυμπιάδας, με αφορμή ένα φτηνό καλαμπούρι που θα μπορούσε εύκολα να έχει αποδέκτες, αντί τους Αφρικανούς, τους Πόντιους ή τις…ξανθές, αποδεικνύει την αριστερόστροφη επιλεκτική ευαισθησία και εν τέλει την αφόρητη πολιτική υποκρισία που ταλανίζει την σύγχρονη Ελλάδα. Περισσότερο όμως εξοργιστική και από την ίδια την «τιμωρία», είναι η ιδιότυπη σύνθεση του κονκλάβιου των…τιμητών που την επέβαλλαν. Ποιοι ήταν λοιπόν οι «δικαστές» της Βούλας; Θα σας πώ αμέσως:
Μια φτιασιδωμένη γεροντοκόρη του Κολωνακίου, που νομίζει ότι είναι η σύγχρονη ιέρεια της (ροζ) Αριστεράς , ένας πυροβολημένος βουλευτής-πολιτευτής, που παριστάνει στα 60 του, τον… ποιητή της σεξουαλικής απελευθέρωσης και κάτι καλοταϊσμένοι που αυτοαναγορεύτηκαν παράγοντες εθνικής εμβέλειας στον αθλητισμό. Προσωπικά με αφήνει παντελώς αδιάφορο αν η Βούλα Παπαχρήστου είναι «ελληνόψυχη» ή ξημεροβραδιάζεται με τον Κασιδιάρη. Στο βαθμό που δεν πουλάει πρέζα και δεν κλέβει το βιος του διπλανού, ένας νέος μπορεί να διαλέγει τις παρέες του απ’ όλο το φάσμα του κοινωνικού, πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος. Και να μοιράζεται με αυτές τις απόψεις του, τις ανησυχίες του, έστω και το στραμπουληγμένο χιούμορ, μέσα από ομαδικές διαδικασίες στο σύγχρονο «μαζικό τηλέφωνο» που καλώς ή κακώς, προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ολυμπιονικών που ως άνθρωποι είχαν συγκεκριμένες «ιδιορρυθμίες», συχνά μάλιστα και ξεσπάσματα που άγγιζαν τα όρια της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ουδείς διανοήθηκε να συνδέσει αυτά τους τα χαρακτηριστικά με τις αθλητικές τους επιδόσεις και το δικαίωμα να συμμετέχουν σε αγώνες. Δυστυχώς στην Ελλάδα βρέθηκαν οι ανεγκέφαλοι για να κάνουν, ως μη όφειλαν, αυτή τη διασύνδεση, με κίνδυνο να καταστρέψουν εν μία νυκτί, την αθλητική καριέρα μιας 20χρονης. Ακριβώς γιατί το σύγχρονο κηφηναριό που αποτέλεσε το…δικαστικό σώμα παραπομπής της Βούλας, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τους κόπους, την αυτοπειθαρχία και τις στερήσεις που έχει υποβληθεί ένα κορίτσι για να γίνει πρωταθλήτρια. Αυτοί που την έκριναν, δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους.
Πολιτικοί κηφήνες και παρατρεχάμενοι ήταν, που τους βόλεψε ή τύχη και τώρα παριστάνουν τους υπερευαίσθητους σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δυστυχώς αποδείχθηκε πώς δεν υπάρχει και κυβέρνηση που να πιάνει το σφυγμό της κοινωνίας για να μαζέψει όλο αυτό το…αληταριό της ηθικοπλαστικής υποκρισίας. Έφτασαν να ποινικοποιήσουν το χιούμορ και τις ιδεολογικές αποκλίσεις οι μεταλλαγμένοι 60άρηδες της μεταπολίτευσης που συμβολίζουν όχι τα ολυμπιακά ιδεώδη, αλλά το κατακάθι της Ελλάδας που πεθαίνει. Ντροπή… Γιώργος Χαρβαλιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου