Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ πλούσιος για να πιστεύει ότι πρέπει να πληρώνει ακόμη περισσότερους φόρους, ειδικά στις δύσκολες αυτές εποχές. Ο Warren Buffett όμως, που από πολλούς θεωρείται ως ο πλουσιότερος επενδυτής στο κόσμο, έτσι πιστεύει, και μάλιστα ξεκίνησε μια διαμάχη, η οποία σιγόβραζε και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, από την εποχή που ξέσπασε η κρίση πριν από τρία χρόνια.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η φορολογική του κλίμακα ήταν πέρσι ίση με το μισό από αυτό που πληρώνουν σε φόρους οι υπάλληλοί του. Και με δεδομένη τη σφιχτή κατάσταση των αμερικανικών δημοσιονομικών, ζήτησε από το κογκρέσο να σταματήσει να χαϊδεύει τους σούπερ πλούσιους, και να τους βάλει (και τον ίδιο) να πληρώσουν περισσότερα.
Εν τω μεταξύ, στη Βρετανία, ο υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε πως μελετά το μέλλον της κλίμακας φορολόγησης του 50% που εισήγαγε στα τελευταία της η Εργατική κυβέρνηση του Gordon Brown. Σε αντίθεση όμως με τον Buffett, ο George Osborne ανησυχεί πως μια ψηλότερη φορολόγηση θα παγώσει τους επιχειρηματίες και θα πνίξει την απαραίτητη ανάπτυξη. Όπως λέει, αυτοί που βγάζουν πολλά θα πρέπει να πληρώνουν λιγότερα! Και συνεπώς, γεννάται το ερώτημα ποιος έχει δίκιο; Ο Buffett, ή ο Osborne;
Αν και εκ πρώτης όψης η εν λόγω διαφωνία μοιάζει ασυνήθιστη, εξηγείται εύκολα αν δούμε τα ποσοστά φορολόγησης στις δυο χώρες.
Στην Αμερική, εδώ και 20 χρόνια, το ποσοστό φορολόγησης των πιο πλούσιων όλο και μειώνεται. Στη Βρετανία, αυξάνεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Το ερώτημα δεν είναι ποιος έχει δίκιο όσον αφορά στη φορολόγηση των εύπορων, η Αμερική ή η Βρετανία. Το ερώτημα είναι μήπως η Βρετανία το παράκανε.
Όσον αφορά στις ΗΠΑ, το ποσοστό φορολόγησης των υπέρ-πλουσίων είναι όντως χαμηλό. Στη Βρετανία το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Σε αντίθεση με την Αμερική, η Βρετανία κάνει μια σοβαρή προσπάθεια για να μειώσει το έλλειμμα, και συνεπώς αυξήθηκαν και οι φόροι. Όχι μόνο για τους πλούσιους, αλλά για όλους. Μάλιστα, η μεσαία τάξη είναι αυτή που πλήττεται χειρότερα απ όλους, ακόμη και από τους πολύ πλούσιους.
Για τα μεσαία λοιπόν εισοδήματα, ειδικά όσων έχουν παιδιά, ανέβηκαν οι φόροι, αλλά και η εθνική ασφάλεια. Τον επόμενο χρόνο θα πληγούν και οι φοιτητές, αφού τετραπλασιάζονται τα δίδακτρα, ενώ όσοι έχουν μικρά παιδιά από το 2013 θα χάσουν την επιδότηση που παίρνουν. Αντιθέτως, στις ΗΠΑ, μπορεί να μην μειώθηκε η φορολόγηση της μεσαίας τάξης όσο αυτή των πλουσίων, αλλά τουλάχιστον δεν αυξήθηκε.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι απορίας άξιον το ότι η βρετανική κυβέρνηση μελετά τη μείωση του φόρου των πλουσίων, άσχετα με το πώς επηρεάζεται η ανάπτυξη.
Αυτό το διάστημα διεξάγεται μια επίσημη μελέτη για να αποκαλυφτεί το πόσα έσοδα κερδίζει το κράτος από τους υπάρχοντες φόρους των πλουσίων, με τους συντηρητικούς να παρακαλάνε να αποδειχθούν λίγα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη κατάργηση ης φορολόγησης του 50% σε όσους έχουν τα υψηλότερα εισοδήματα. Πάντως, η κοινή γνώμη μπορεί να συμφωνεί με τη μείωση των φόρων των επιχειρηματιών, αλλά μάλλον δεν θα συμφωνήσει με τη μείωση των φόρων στους τραπεζίτες και στα στελέχη των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.
Αν λοιπόν ο Osborne θέλει πραγματικά να μειώσει τους φόρους των πλουσίων, θα πρέπει πρώτα να απαντήσει σε δυο δύσκολα πολιτικά ερωτήματα.
Πρώτον, αν είναι να μειωθούν οι φόροι, ποιος έχει προτεραιότητα; Τα μεσαία εισοδήματα, τις ψήφους των οποίων χρειάζονται οι Τόρις για να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές, η οι επιχειρηματίες, από τους οποίους εξαρτάται η ανάπτυξη, αλλά που μάλλον θα ψηφίσουν ούτως ή άλλως τους συντηρητικούς;
Δεύτερον, πως μπορεί το κράτος να ανακουφίσει τις επιχειρήσεις που δημιουργούν εργασία, χωρίς ταυτόχρονα να κάνει τη χάρη στις τράπεζες, στις πετρελαϊκές εταιρίες, και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, που ο κόσμος θεωρεί ότι τον κλέβουν;
Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι σχετικά απλή: Συνεχίστε να τους χτυπάτε με φόρους και έκτακτες εισφορές, όπως κάνουν και τα δυο κόμματα τα τελευταία χρόνια.
Το να βοηθηθεί όμως η μεσαία τάξη είναι πολύ πιο δύσκολο, επειδή απαιτούνται χρήματα. Αν ο Osborne είναι έτοιμος να χαλαρώσει τη σφιχτή δημοσιονομική πολιτική του, που δεν είναι, τα χρήματα αυτά δεν μπορούν να βρεθούν. Αν δεν δώσει όμως κάτι στη μεσαία τάξη, θα είναι πολύ δύσκολο να δώσει και στους πλούσιους, είτε το αξίζουν είτε όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου