Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο… «μεγάλος περίπατος»

του Όθωνα Κουμαρέλλα
Εν μέσω της αυξανόμενης έντασης στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και την πιθανή κορύφωση της εθνικής κρίσης, με την υλοποίηση των τουρκικών απειλών, θα ήταν ίσως περιττό και τουλάχιστον πολυτέλεια να ασχολείται κάποιος με τα καμώματα και τις θριαμβολογίες των εγχώριων απολογητών της ευρωπαϊκής «αλληλέγγυας» Ένωσης για τον καταστροφικό εν τέλει συμβιβασμό που επιτεύχθηκε στην πενθήμερη σύνοδο των «ηγετών» των χωρών – μελών της.
Παρ’ όλα αυτά, ο αποπροσανατολισμός που επιχειρείται, καθώς και η προσπάθεια εφησυχασμού της κοινής γνώμης, ότι όλα εξελίσσονται τέλεια και οι επιτευχθείσες αποφάσεις προδιαγράφουν για τον ελληνικό λαό και την οικονομία ένα μέλλον περισσότερο από ρόδινο, καλό θα ήταν να υπάρξει ένας μικρός σχολιασμός.

Το «έλλειμα» ηγεσίας

Πολλοί ερμηνεύοντας τη δυστοκία που παρουσιάστηκε στη Σύνοδο Κορυφής και τον συμβιβασμό που τελικά επιτεύχθηκε, ο οποίος ισοδυναμεί με το κρύψιμο της βρωμιάς κάτω από το χαλί, διαπιστώνουν έλλειμα ηγεσίας στην «Ένωση».
Έχω την αίσθηση, ότι η Ε.Ε. καθόλου δεν πάσχει από έλλειμα ηγεσίας. Έχει την ηγεσία που χρειάζεται ακριβώς «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα της και στα μέτρα αυτών που την εφηύραν και κερδίζουν από αυτήν.
Επί του προκειμένου υποτίθεται ότι για πρώτη φορά αποφασίστηκε η διάθεση κονδυλίων 750 δις ευρώ, τα οποία προστιθέμενα στα προβλεπόμενα από τον κοινοτικό προϋπολογισμό κονδύλια θα φτάσουν, την επόμενη επταετία, στα περίπου 2 τρισεκατομμύρια ευρώ. Δύο τρισεκατομμύρια τα οποία, φαινομενικά, θα διατεθούν για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας και την ανάπτυξή της, μετά την κρίση εξ αιτίας της πανδημίας του κορωναϊού. Ειδικά για την Ελλάδα τα κονδύλια, που αφορούν στη χώρα μας ανέρχονται περίπου στα 72 δις ευρώ.
Είναι ένα ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο, αν και διαμοιρασμένο σε 7 χρόνια, ξεκινώντας από το 2021. Στην πραγματικότητα οι μόνες ωφελημένες από αυτή τη «γαλαντόμα» απόφαση της Συνόδου Κορυφής θα είναι οι τράπεζες και οι χώρες του βορρά (κυρίως η Γερμανία) που εξασφαλίζουν αγορά για τα προϊόντα τους.

Η αξιοποίηση των κονδυλίων

Παρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς και τις ονειρώξεις των ευρωλάγνων τα 40 δις από αυτά τα χρήματα θα εισέρρεαν έτσι κι αλλιώς στη χώρα μας, μέσω των διαφόρων κοινοτικών προγραμμάτων (ΕΣΠΑ κτλ). Είναι δηλαδή κονδύλια η αξιοποίηση των οποίων προδιαγράφεται από τον τρόπο που πολλαπλάσια κονδύλια «αξιοποιήθηκαν» στο παρελθόν για την αποξήλωση της παραγωγικής βάσης και την εκποίηση των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και οδηγηθήκαμε στη σημερινή απίσχναση της εθνικής οικονομίας και εν τέλει την πτώχευση και την επιβολή του δεκαετούς μνημονίου το οποίο μονιμοποιείται.
Τίποτε δεν εγγυάται ότι και τα νέα κονδύλια θα αξιοποιηθούν διαφορετικά, παρά μόνον για την υλοποίηση «μεγαλεπήβολων» έργων τύπου αθηναϊκού μεγάλου περιπάτου. Εξ άλλου το περισπούδαστο «γονατογράφημα» της «επιστημονικής» επιτροπής Πισσαρίδη δεν αφήνει αμφιβολίες περί αυτού. Με προγράμματα εργασιακής κατάρτισης τύπου «σκόιλ ελληνικού» και άλλα θαυμαστά παρόμοια. Όπως πχ τα φορολογικά κίνητρα στα νοικοκυριά για να επενδύουν τις ανύπαρκτες αποταμιεύσεις τους σε μετοχές στο χρηματιστήριο, τη «στροφή» στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας  και άλλα τέτοια «ηχηρά» που προορίζονται αποκλειστικά για τον αυτοθαυμασμό των προτεινόντων και ως προπομπός των επικειμένων να συμβούν, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας!
Μένουν λοιπόν τα περί τα 32 δισεκατομμύρια ευρώ που θα έχει πρόσβαση η χώρα μας την επόμενη επταετία, από το ευρωπαϊκό ταμείο στήριξης των 750 δις για την αντιμετώπιση της βαθιάς οικονομικής κρίσης που πλήττει την Ευρώπη.

Η «αμοιβαιοποίηση» των χρεών

Όλοι μιλούν για την τεράστια «επιτυχία» όπου για πρώτη φορά η Ε.Ε., δια της κομισιόν, θα δανειστεί από τις αγορές ένα τόσο μεγάλο ποσό και θα τα θέσει στη διάθεση των κρατών για να ανταπεξέλθουν στις έκτακτες ανάγκες που προέκυψαν. Ότι αυτό αποτελεί μια μεγάλη κατάκτηση στην κατεύθυνση αμοιβαιοποίησης των χρεών, αδιανόητη μέχρι πριν από λίγο καιρό. Αυτό εν μέρει είναι αλήθεια. Όμως ο τρόπος που επιτεύχθηκε και θα υλοποιηθεί καμία σχέση δεν έχει με πραγματική αμοιβαιοποίηση χρεών -που δεν είναι καν το ζητούμενο για κάθε λογικό άνθρωπο- και μεταφορά πόρων από τις πλουσιότερες στις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές στην κατεύθυνση μιας ισόμετρης και αλληλέγγυας αναπτυξιακής διαδικασίας. Κάθε άλλο!
Κατ’ αρχήν, όπως επισημαίνει ο γνωστός οικονομολόγος PhD κ. Σπύρος Στάλιας σε σχόλιό του «…Δανεισμός σημαίνει και την αποπληρωμή του κάποια στιγμή στο μέλλον. Αυτό συνεπάγεται ότι η ευρωζώνη εισέρχεται σε μια νέα σκληρή εμφύλια διαμάχη κατάκτησης της αγοράς της μιας χώρας από την άλλη, με στόχο την εξεύρεση των ευρώ για την αποπληρωμή του δανεισμού. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος αφού το ευρώ για όλες είναι ξένο νόμισμα.
Σε ένα τέτοιο σκληρό πόλεμο θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, δεδομένου ότι όλες οι χώρες της ευρωζώνης δεν είναι δυνατόν να έχουν πλεονασματικό ισοζύγιο πληρωμών. Όταν μια χώρα έχει πλεόνασμα κατ΄ ανάγκη μια άλλη χώρα θα έχει έλλειμμα. Και στο παγκόσμιο εμπόριο και στο ενδοευρωπαϊκό οι περισσότερες χώρες είναι ελλειμματικές και σαφώς οι λιγότερες πλεονασματικές….».
Κατά δεύτερο λόγο, όπως επισημαίνεται από άλλες πλευρές τα 31,5 δις ευρώ για τη χώρα μας, επ’ ουδενί σημαίνει ότι είναι όλα άμεσα εκταμιεύσιμα και προς χρήση. Αυτό θα αρχίσει να συμβαίνει από το μέσον του 2021 και μετά και για περίοδο έως επτά έτη, ήτοι 4,5 δις ετησίως (επιχορηγήσεις + νέα δάνεια), λιγότερα ακόμη και για την αποπληρωμή των τόκων των υφισταμένων δανείων. «Μάζευε κι ας είναι ρόγες» θα πει κανείς. Δεν είναι καν έτσι.
Μέχρι τότε -μέσον του 2021- η οικονομία θα συνεχίζει την καταβύθισή της. Αλλά και τότε η εκταμίευση αυτών των κονδυλίων θα προϋποθέτει «αναπτυξιακό» πρόγραμμα το οποίο θα σχεδιαστεί μαζί με τους «εταίρους» και την υλοποίηση του θα την ελέγχουν οι «θεσμοί». Συνεπώς το «πρόγραμμα» θα οφείλει να είναι συμβατό, όχι κατ’ ανάγκην με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, αλλά πάντα με τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και με το δημοσιονομικό σύμφωνο. Εάν αυτό παραπέμπει σε «μνημόνιο», ανεξάρτητα εάν ομολογείται ή πως θα ονομαστεί, είναι κάτι περισσότερο από προφανές.

Οι «δωρεάν» επιχορηγήσεις

Πολλοί στέκονται στο τμήμα του προγράμματος που δεν θα αποτελεί άμεσο δανεισμό, αλλά «επιχορηγήσεις» (περίπου 19,5 δις ευρώ), υπονοώντας ότι πρόκειται για «δωρεάν» χρήμα. Ουδέν ψευδέστερον, διότι -όπως προελέγχθη- θα προέλθουν από το συνολικό δανεισμό της Ε.Ε. κι επειδή αυτή δεν έχει δικά της χρήματα για να ξεχρεώσει, τα κράτη θα αναλάβουν την αποπληρωμή αυτή του χρέους, σε βάθος χρόνου (μέχρι το 2058) με τη σχετική αναλογικότητα βεβαίως.
Ως εκ τούτου και οι επιχορηγήσεις δεν είναι δωρεάν χρήμα, αλλά έμμεσα δάνειο.
Ήδη προβλέπεται η επιβολή φόρων στη χρήση πλαστικών και για το CO2. Σε δεύτερη φάση θα δούμε και τι άλλο θα εφεύρουν προκειμένου να αποπληρωθούν τα δανεικά, από εμάς τους ίδιους.
Παρ’ όλα αυτά, τα χρήματα του «πακέτου» θα ήσαν καλοδεχούμενα εάν και εφ’ όσον θα μπορούσαν να δημιουργήσουν στη χώρα μας υπεραξίες τέτοιες, που η αποπληρωμή πλέον των δανείων να γίνονταν χωρίς την επιβάρυνση της οικονομίας και κατά συνέπεια της ίδιας της κοινωνίας, η οποία θα επωφελούνταν βγαίνοντας από το σημερινό τέλμα. Δηλαδή, μετά τις αποσβέσεις θα προέκυπτε σημαντικό όφελος.
Όλοι, όμως, μένουν στα μεγέθη, που είναι για τους μη γνωρίζοντες εντυπωσιακά, αλλά στην πράξη θα είναι πολύ λίγα και θα έλθουν πολύ αργά. Η ελληνική οικονομία έχει τώρα ανάγκη άμεσης χρηματοδότησης, του χρόνου θα είναι αργά, με τις χιλιάδες επιχειρήσεις που ήδη κλείνουν, και τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που θα στοιβάζονται στα γραφεία του ΟΑΕΔ και στα συσσίτια της εκκλησίας! Επίσης επικεντρώνουν στο κατά πόσο θα είναι δανεικά, ή «δωρεάν» επιχορηγήσεις και κανείς δεν κοιτάζει την ουσία. Και η ουσία είναι ο σκοπός αυτής της χρηματοδότησης και που θα κατευθυνθούν αυτά τα χρήματα, που θα καταστήσουν τα δεσμά ακόμη πιο σφικτά.
Επειδή, δυστυχώς, οι «επιχορηγήσεις» αυτές δεν θα κατευθυνθούν σε παραγωγικές επενδύσεις που χρειάζεται ο τόπος (και δεν χρειάζεται η Ε.Ε. και τις αποκλείει), αλλά σε δράσεις που ενδιαφέρουν αποκλειστικά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως είναι πχ οι αποκαλούμενες «μεταρρυθμίσεις» με στόχο την περαιτέρω αποσάθρωση της αγοράς εργασίας και του προνοιακού κράτους σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις και τις ορντολιμπεραλιστικές επιταγές των ευρωπαϊκών ελίτ και που στο όνομά τους ομνύουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα. Επίσης, όπως οι επενδύσεις σε «πράσινες» υπερκερδοφόρες για τους παραγωγούς πλην εισαγόμενες γι’ εμάς τεχνολογίες.
Δηλαδή, αυτά τα χρήματα έστω και δανεικά, αντί να κατευθυνθούν σε δράσεις ουσιαστικής παραγωγικής ανασυγκρότησης στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, θα πάνε σχεδόν εξ ολοκλήρου στις επιδοτήσεις των ΒΑΠΕ, των ηλεκτρικών οχημάτων κτλ. (Σε 60 δις αποτιμάται το κόστος της «απολιγνιτοποίησης» και της εγκατάστασης των αναγκαίων μονάδων ανεμογεννητριών και εκείνων φυσικού αερίου, μαζί με την αντικατάσταση την επόμενη 10ετία του ενός τρίτου του στόλου των αυτοκινήτων με ηλεκτρικά), καθιστώντας την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας απόλυτη.

Στον βούρκο της παρακμής

Ουσιαστικά με τον τρόπο αυτόν επιδοτούνται με ζεστό χρήμα (επιβαρύνοντας με νέα έμμεσα και άμεσα χρέη τις οικονομίες των πιο αδύναμων χωρών, φτωχοποιώντας τους λαούς τους και αποξηλώνοντας ό,τι παραγωγικό δυναμικό έχει απομείνει σ’ αυτές), οι βιομηχανίες των βορείων και κυρίως της Γερμανίας.
Τελικά και «δαρμένοι» και χρεωμένοι από τη συνέχιση στον ευρωπαϊκό «μεγάλο περίπατο» των ελληνικών ελίτ και των αρίστων της «διακυβέρνησης»! Τόσο απλά!
Αναφορικά με την Ε.Ε., αυτή εν τω συνόλω, ακόμη μια φορά συνέχισε τον μεγάλο περίπατό της στον βούρκο της παρακμής μέσω της αιώνιας λιτότητας, των ασφυκτικών δημοσιονομικών πολιτικών και της κοινωνικής αποσάθρωσης.

 https://www.hereticalideas.gr